پرسش :

در میان فرمایشات خود فرمودید که خدا ظرفی را می‌خواهد برای بروز رحمانیت، رحیمیت و ستاریت خود ، این ظرف خواستن با غنی بالذات بودن پروردگار چگونه جمع می‌شود؟

پاسخ :
این مقوله در نگاه عرفانی بحث می شود. آنجایی که گفته می شود "غنیٍ عن العالمین" مقام ذات است اما در حوزه‌ی تجلیات اسمائی، در اینجا بحث اشتیاق نه بحث احتیاج مطرح می‌شود. خداوند مشتاق همه‌ی بندگان حتی کفار و گناه کاران هم است. خداوند می فرماید: " کسانی که به من پشت کردند، اگر می‌دانستند که من چگونه مشتاق آن‌ها هستم از شوق می‌مردند ". این نماد و تجلی مهربانی نه احتیاج و نیاز ذاتی خداوند است . اسم غفار و ستار، ظرفیت ظهور و بروز را مشتاقانه نه محتاجانه می طلبد تا این‌که کمال به ظهور و بروز رسد. در اصل، اسماء الهی، کمالات اوست. عرصه‌ی آفرینش تجلی‌گاه جود و فیض الهی است. انسان هر چه گناه هم نکند به حدی کمبود و کاستی وجود دارد که مشمول ظهور ستاریت و غفاریت خدا شود.