پرسش :

چه رابطه ای میان عشق به خدای تعالی با دوست داشتن انسان ها وجود دارد؟

پاسخ :
آیه ی شریفه ی «وَإِنْ یُرِیدُوا خِیَانَتَکَ فَقَدْ خَانُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ فَأَمْکَنَ مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ» مى ‏فرماید: کسى که به دیگرى خیانت مى‏ کند یا ظلمى در رابطه با او مرتکب مى‏ شود و به هر روى، دست به گناهى مى‏ آلاید که در آن به مردم آسیب مى ‏رسد، به حتم پیش از آن، چنین گناهى را در حق خداوند مرتکب شده است. این اصل یک قاعده ‏ى کلى است. اگر کسى به همنشین خود دروغ بگوید، به‏ طور یقین پیش از آن به خدا دروغ گفته است. اگر کسى مال دیگرى را به زور و به حرام بخورد، پیش از آن، چنین حرامى را از خدا خورده است. برخى پیش از نطفه به خدا دروغ گفته ‏اند و «قَالُوا بَلَى» که گفته ‏اند به دروغ بوده است. بسیارى در دنیا دروغ مى‏ گویند و عده‏ اى در قیامت نیز به خدا دروغ خواهند گفت؛ در حالى که قیامت به سند و بینه نیاز دارد و تمامى مسایل آن محسوس است و عمل هر فردى تعین و تجسم پیدا مى ‏کند. کسى که در درون خود با خداى خویش بد است نمى‏ تواند به مردم هم خوبى نماید. خوب است انسان پیش از آن که دیگران را زیارت کند، با خداى خویش صاف و صافى و خالص و خُلّص گردد تا به ‏طور قهرى با دیگران مشکل پیدا نکند. اولیاى خدا به‏ خاطر عشقى که به خدا دارند، هیچ‏ گاه با خدا بد نمى‏ کنند و در این کار بسیار استوار و محکم هستند. البته باید خدا را از کودکى و طفولیت به آدمى بدهند تا او خداى خود را به نیکى بشناسد و او را دوست‏داشتنى بیابد و به او عشق بورزد. اولیاى خدا پیش از آن که به درس و بحث و مدرسه روند با خداى خود خوب هستند و هیچ گاه نیز نه با او مشکل پیدا مى‏ کنند و نه به تبع آن، کدورتى از بنده‏ اى دارند.
منبع: پایگاه حضرت آیت الله العظمی نکونام (دامت برکاته).