پرسش :

لطفا این حدیث را شرح دهید. امام هادی علیه السلام در بالین بیماری که می گریست و از مردن می ترسید، فرمود: یا عَبدَالله! تَخافُ مِنَ‌المَوتِ لاَنَّکَ لا تَعْرِفُهُ؛ ای بنده خدا! از آن جهت از مرگ می ترسی که آن را نمی شناسی. (1)

پاسخ :
شرح حدیث:
ترس از مرگ، برای گنهکاران از آن جهت است که نسبت به کیفرهای الهی به خاطر نافرمانی هاشان می ترسند. در مقابل، بندگان فرمانبردار، ترس و نگرانی ندارند.
امام هادی علیه السلام در ادامه ی این حدیث، برای آن بیمار تمثیلی را بیان می کند که زیباست.
حضرت از او پرسید: وقتی بدنت چرک و کثیف می شود و از چرک و آلودگی بسیار ناراحتی و در بدن، زخم و جراحت هم داری و می دانی که حمام رفتن و شستشوی آنها، همه ی این آلودگیها و چرکها را از بین می برد، دوست نداری به حمام بروی و خود را بشویی؟ یا این که می خواهی به همان حال در چرک و کثافت بمانی؟
گفت: ای پسر پیامبر، دوست دارم.
حضرت فرمود: مرگ، مثل همان حمّام است و آخرین چیزی است که گناهانت را می شوید و تو را از بدیها و سیّئات، ‌تمیز و پاک می کند. وقتی وارد آن شدی و از آن گذشتی، از هر غم و غصّه و رنجی نجات می یابی و به شادمانی و خرسندی می رسی.
آن مرد، آرام گرفت و تسلیم شد و نشاط یافت و چشمهایش را بست و جان داد. (2)
این دلپذیری و خوشایندی مرگ، برای بندگان خداست که عمری در طاعت و نیکی به سر برده اند و مرگ برای آنان، ورود به مرحله ی برخورداری از نعمتهای ابدی خدا برای صالحان است.
اهل تقوا، از مرگ نمی هراسند.
بنده ی خدا باشیم، تا مرگ، آغاز راحتی ما باشد.
پی نوشت:
1. معانی الاخبار، ص 290.
2. معانی الاخبار، ص 290.
منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی، ‌انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول(1391).