حضرت داوود علیه السلام تنها به صحرا رفت ؛ پس خداوند به او وحى کرد:
یا داوُدُ، مالى أراک وَحدانِیاً؟ فَقالَ علیه السلام: إلهى إشتَدَّ الشَّوقُ مِنّى إلى لِقائِک، وَ حالَ بَینى وَ بَینَ خَلقِک، فَأوحَى اللّه ُ جل جلاله إلَیهِ: إرجِعْ إلَیهِم، إنْ تَأتِنى بِعَبدٍ آبِقٍ اَثْبِتُک فِى اللَّوحِ حَمیداً.

اى داوود چه شده است که تو را تنها مى‌بینم؟ عرض کرد: معبودا! شوق دیدار تو در جانم شدت گرفته و میان من و خلق تو حائل شده است. خداوند به او وحى فرمود: به میان آنان برگرد؛ زیرا اگر تو یک بنده گریزپاى را همراه خود نزد من آورى، من نام تو را با صفت ستوده، در لوح ثبت مى‌کنم.
بحارالانوار، ج 14، ص 40