خداوند عزّ و جلّ فرمود:
ویحک؛ یا بن ادم ما اقسی قلبک، ابوک و امّک یموتان و لیس لک عبرة بهما.
یابن ادم الا تنظر الی بهیمة ماتت فانتفخت و صارت جیفة و هی بهیمة و لیس لهاذنب، و لو وضعت اوزارک علی الجبال الرّاسیات لهدّتها.

وای بر تو؛ ای فرزندآدم! آدم چقدر قسی القلب هستی، پدر و مادرت می‌میرند و در مرگ آنها هیچ عبرتی برای تو نمی‌باشد.
ای فرزند آدم! آیا به یک چهارپا نگاه نمی‌کنی هنگامی که مرده است و باد کرده و لاشه متعفنی شده است. و حال آن‌که چهارپایی است و گناهی بر گردن او نیست و حال آن‌که اگر گناهان تو را بر کوه‌های محکم بگذارم، کوه‌ها را منهدم می‌کند.
بحارالانوار، ج 14، ص 46، روایت 34، باب 3