امام صادق علیه السلام فرمودند:

اِنَّ اللهَ یحِبُّ الْجَمالَ وَ التَّجْمیلَ وَ یكْرَهُ البُؤْسَ وَ التَّباؤسَ فَاِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ اِذا اَنْعَمَ عَلى عَبْدٍ نِعْمَةً اَحَبَّ اَنْ یرى عَلَیهِ اَثـَرَها. قیلَ: وَ كَیفَ ذلِكَ؟ قالَ: ینَظِّفُ ثَوبَهُ وَ یطَیبُ ریحَهُ وَ یجَصِّصُ دارَهُ وَ یكْنِسُ أفْنیتَهُ حَتّى اِنَّ السِّراجَ قَبْلَ مَغیبِ الشَّمْسِ ینْفِى الْفَقْرَ وَ یزیدُ فِى الرِّزْقِ؛

خداوند زیبایى و خودآرایى را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است. هرگاه خداوند به بنده‌اى نعمتى بدهد، دوست دارد اثر آن را در او ببیند. عرض شد: چگونه؟ حضرت فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو كند، خانه‌اش را گچ‌كارى كند، جلوى در حیاط خود را جارو كند، حتى روشن كردن چراغ قبل از غروب خورشید فقر را مى‌برد و روزى را زیاد مى‌كند.

امالى طوسى، ص ۲۷۵، ح ۵۲۶