امام صادق علیه‏ السلام به مفضل بن عمر فرمودند:

اُنْظُرِ الآنَ اِلى ذَواتِ الاَربَعِ كَیفَ تَراها تَتبَعُ اُمَّهاتِها مُستَقِلَّةً بِاَنفُسِها... و كَذلِكَ تَرى كَثیرا مِنَ الطَّیرِ كَمِثلِ الدَّجاجِ وَ الدُّرّاجِ وَ القَبَجِ تَدرُجُ و تَلقُطُ حینَ ینقابُ عَنهَا البَیضُ فَاَمّا ما كانَ مِنها ضَعیف الا نُهوضَ فیهِ، كَمِثلِ فِراخِ الحَمامِ وَ الیمامِ وَ الحُمَّرِ فَقَد جُعِلَ فِى الاُمَّهاتِ فَضلُ عَطفٍ عَلَیها فَصارَت تَمُجُّ الطَّعامَ فى اَفواهِها بَعدَما توعیهِ حَواصِلُها فَلا تَزالُ تَغذوها حَتّى تَستَقِلَّ بِاَنفُسِها وَ لِذلِكَ لَم تُرزَقِ الحَمامُ فِراخا كَثیرَةً مِثلَما تُرزَقُ الدَّجاجُ لِتَقوَى الاُمُّ عَلى تَربیةِ فِراخِها فَلا تَفسُدَ وَ لا تَموتَ فَكُلٌّ اُعطىَ بِقِسطٍ مِن تَدبیرِ الحَكیمِ اللَّطیفِ الخَبیرِ؛

اكنون به این چارپایان بنگر. ببین چگونه هر یک به طور جداگانه در پىِ مادرانشان هستند... همچنین بسیارى از پرندگان، مانند: مرغ و قرقاول و كبک را مى‌‏بینى كه از همان ساعتى كه از تخم بیرون مى‌‏آیند به دنبال دانه مى‌‏روند. آن جوجه‌‏هایى كه ناتوان‏اند و حركتى ندارند، مانند: جوجه كبوتر اهلى و كبوتر صحرایى و سینه سرخ، در قلب مادران آنها، مهربانى زیادى نهاده شده است؛ به گونه‌‏اى كه خوراک را پس از جمع‌آورى در چینه‌‏دانشان، در دهان آنها مى‏‌گذارند، و پیوسته آنها را غذا مى‏‌دهند تا خودشان در انجام دادن كارهای‌شان استقلال یابند. به همین دلیل (ناتوانى جوجه‌ها) است كه كبوتر، مانند مرغ، از جوجه زیاد بر خوردار نمى‏‌شود، به جهت این كه مادر بتواند جوجه‌‏هایش را خوب بپروراند تا رنجور نگردند و تلف نشوند. روزىِ همه آنها به عدالت و از روى تدبیر خداوندِ داناى مهربانِ آگاه، عطا شده است.

بحارالأنوار، ج ۶۴، ص ۵۴