امام صادق علیه السلام فرمودند:
اَلْمُرُوَّةُ مُرُوَّتَانِ: مُرُوَّةُ الْحَضَرِ وَ مُرُوَّةُ السَّفَرِ. فَاَمَّا مُرُوَّةُ الْحَضَرِ فَتِلاوةُ الْقُرْآنِ وَ حُضُورُ الْمَسَاجِدِ وَ صُحْبَةُ اَهْلِ الْخَیرِ وَ النَّظَرُ فِی الْفِقْهِ وَ اَمَّا مُرُوَّةُ السَّفَرِ فَبَذْلُ الزَّادِ وَ الْمِزَاحُ فِی غَیرِ مَا یسْخِطُ اللهَ وَ قِلَّةُ الْخَلَافِ عَلَی مَنْ تَصحَبُهُ وَ تَرْک الرِّوَایةِ عَلَیهِمْ اِذَا اَنْتَ فَارَقْتَهُم.

مروّت دو گونه است: مروت در زمان حضور و مروت در سفر امّا مروّت در حضور به تلاوت قرآن و حضور در مساجد و همنشینی با اهل خیر و خوبی و تفکر در فقه و دین است و اما مروت سفر به بخشیدن زاد و توشه و شوخی و مزاح در غیر ناخشنودی خدا و کمی مخالفت با همراهان و ترک بد گویی از همراهان هنگامی که از آنها جدا شدی.
الامالی، شیخ مفید، ص 44