پرهیز روزه دار از دشنام دادن

امام صادق علیه السلام فرمودند:

إنَّ أبی علیه السلام قالَ : «سَمِعَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله امرَأَةً تُسابُّ جارِیَةً لَها وهِیَ صائِمَةٌ، فَدَعا رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله بِطَعامٍ فَقالَ لَها: کُلی! فَقالَت: أنَا صائِمَةٌ یا رَسولَ اللّهِ!
فَقالَ: کَیفَ تَکونینَ صائِمَةً وقَد سَبَبتِ جارِیَتَکِ؟! إنَّ الصَّومَ لَیسَ مِنَ الطَّعامِ وَالشَّرابِ، وإنَّما جَعَلَ اللّهُ ذلِکَ حِجاباً عَن سِواهُما مِنَ الفَواحِشِ مِنَ الفِعلِ وَالقَولِ یُفطِرُ الصّائِمَ. ما أقَلَّ الصُّوّامَ وأکثَرَ الجُوّاعَ!».

پدرم فرمودند: «پیامبر خدا شنید که زنى روزه دار، کنیز خود را دشنام مى‌دهد. پس، غذایى طلب کرد و به او گفت: «بخور» .
زن گفت: من روزه‌ام، اى پیامبر خدا!
حضرت فرمودند: «چگونه روزه‌اى، که کنیزت را دشنام دادى؟! روزه، تنها نخوردن غذا و نوشیدنى نیست و همانا خداوند، روزه را حجابى در برابر کار و سخن زشت قرار داده، که روزه دار با آن، روزه را افطار مى‌کند. روزه داران، چه اندک‎‌اند و گرسنگان چه بسیار!».

بحار الأنوار: ج ۹۶ ص ۲۹۳ ح ۱۶