امام باقر علیه السلام فرمودند:
اِنَّ اَبِی نَظَرَ اِلی رَجُلٍ و مَعَهُ اِبْنُهُ یَمْشی وَ الاِْبْنُ مُتَّکِیٌ عَلی ذِراعِ الاَْبِ، قال: فَما کَلَّمَهُ اَبِی مَقْتا لَهُ حَتَّی فارَقَ الدُّنْیا ؛

پدرم مردی را دید که پسرش با او راه می رفت و فرزند بر شانه های پدرش [تکیه کرده بود] حضرت فرمود: پدرم از روی ناخشنودی تا زنده بود هیچگاه با او سخن نگفت.
الکافی ، ج 2 ، ص 349 . بحارالانوار، ج 74، ص 64.