امام باقر علیه السلام فرمودند:
إنَّ الجُهَنِیَّ أتى إلى رَسولِ اللّهِ صلى الله علیه و آله فَقالَ لَهُ : یا رَسولَ اللّهِ، إنَّ لی إبِلاً وغَنَما وغِلمَةً ، فَاُحِبُّ أن تَأمُرَنی لَیلَةً أدخُلُ فیها فَأَشهَدُ الصَّلاةَ ـ وذلِکَ فی شَهرِ رَمَضانَ ـ فَدَعاهُ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله فَسارَّهُ فی اُذُنِهِ.
ـ قالَ : ـ فَکانَ الجُهَنِیُّ إذا کانَت لَیلَةُ ثَلاثٍ وعِشرینَ دَخَلَ بِإِبِلِهِ وغَنَمِهِ وأهلِهِ ووُلدِهِ وغِلمَتِهِ، فَکانَ تِلکَ اللَّیلَةُ لَیلَةَ ثَلاثٍ وعِشرینَ بِالمَدینَةِ ، فَإِذا أصبَحَ خَرَجَ بِأَهلِهِ وغَنَمِهِ وإ بِلِهِ إلى مَکانِهِ.

جُهَنى نزد پیامبر خدا آمد و گفت: اى پیامبر خدا! من شتران و گوسفندان و غُلامانى دارم. دوست دارم که دستور دهى یک شب را به مسجد بیایم و در نماز ، حاضر شوم. و این ، در ماه رمضان بود.
پیامبر صلّى الله علیه و آله او را فرا خواند و در گوش او آهسته چیزى گفت.
از آن پس، هر گاه شب بیست و سوم مى شد، جُهَنى با شتران و گوسفندان و خانواده و فرزندان و غلامانش وارد مى شد، آن شب (شب بیست و سوم) را در مدینه مى مانْد و صبح که مى شد ، با خانواده و گوسفندان و شترانش به جاى خود بر مى گشت.
الإقبال: ۱ / ۳۷۵ ؛ تهذیب الأحکام: ۴ / ۳۳۰ / ۱۰۳۲