پاداش حج‌

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:

مَنْ حَجَّ هذَا الْبَیْتَ فَلَمْ یَرْفَثْ وَلَمْ یَفْسِقْ خَرَجَ مِنْ ذُنوبِهِ کَیَوْمِ وَلَدَتْهُ امُّهُ، وقالَ:الْحَجُّ الْمَبْرُورُ لَیْسَ لَهُ جَزاءٌ الّا الجَنّةَ.

کسی که این خانه را حج و زیارت کند و از آن پس در پی گناه نرود و مرتکب فسق نشود، از گناهانش بیرون می‌رود و پاک می‌شود، مثل روزی که از مادر زاده شده است ... حجّ مقبول و پذیرفته، پاداشی جز بهشت ندارد.

مستدرک الوسائل، ج 2، ص 8

فطرت پاک و خدایی، عطیّه پروردگار است. به مرور زمان در اثر هجوم شیطان و غلبه نفس امّاره، آنان که گرفتار معصیت می‌شوند، آن فطرت الهی را از دست می‌دهند و آلوده می‌شوند. توبه، باز هم طهارت اولیّه و فطرت نخستین را احیا می‌کند و آنکه از گناهان توبه کند، همچون کسی است که گناه نکرده باشد.
زائران خانه خدا، این طهارت فطری را با زیارت و انابت و استغاثه و توبه به دست می‌آورند. امّا اگر مواظب نباشند، باز هم مرتکب فسق می‌شوند و از پوسته و حریم بندگی و اطاعت بیرون می‌روند.
حجّ، برنامه‌ای برای تجدید آن طهارت روحی و تزکیه اخلاقی است. اگر حاجی مواظب باشد که گناه نکند، مثل روز تولّد از مادر، پاک می‌ماند. البته که پاداش چنین حجّ مقبولی هم «بهشت» است.
خدای رؤوف، بهشت را جای صالحان و خداترسانِ رستگار قرار داده است. حاجی پس از انجام مناسک و اتمام حجّ، در زمره همان صالحانی است که خشیت الهی و فوز و فلاح را دارند، بشرط اینکه این گوهر را از دست ندهند.