غربت بخاطر از دست دادن دوستان

امام علی علیه السلام فرمودند:

فَقْدُ الْأَحِبَّهِ غُرْبَهٌ.

از دست دادن دوستان باعث غربت انسان می شود.

نهج البلاغه، حکمت 62

انسان تنها و کسی که مردم حاضر نیستند به خاطر بداخلاقی و رفتارهای ناهنجارش با او پیوند دوستی برقرار کنند غریب و بی کس است و البته این غربت حق چنین افراد است.

انسان تنها و کسی که مردم حاضر نیستند به خاطر بداخلاقی در رفتارهای ناهنجارش با او پیوند دوستی برقرار کنند غریب و بی کس است و البته این غربت حق چنین افراد است کسی که حاضر نیست کوچکترین قدمی در رفع حوائج مردم بردارد و حتی از پاسخ سلام بخل می ورزد استحقاق غربت را دارد و این ظلمی است که خود در حق خویش کرده و الا انسان از نظر ساختمان خلقت موجودی اجتماعی می باشد کلمه انسان از انس و محبت به دیگران گرفته شده پس کسی که اهل انس و رفاقت با دیگران نیست از کرامت انسانی به دور است.

همان بزرگوار فرمود:
المَوَدَّهُ قَرابَهٌ مُستَفادَهٌ (1)
دوستی خویشاوندی ای است به دست آوردنی گاهی بعضی از دوستان از خویشاوندان به انسان مهربان تر و نزدیکترند.

امام باقر علیه السلام برای جلب دوستان و بیرون رفتن از غربت می فرمود:
البِشَرُ الحَسَنُ و طلاقَهُ الوَجهِ مکسَبَهٌ لِلمُحَبَّهِ وَ قُربَهٌ مِنَ الله(2)
چهره شاد و روی باز وسیله جلب دوستی و مایه تقرب به پروردگار است

پی نوشت:
1- تحف العقول ص 97 و ص 296
2- همان

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.