امام صادق علیه السلام فرمودند:
اَلْمَحَاسِنُ: عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى اَلْیَقْطِینِیِّ وَ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ مَنْ أَکْرَمُ اَلْخَلْقِ عَلَى اَللَّهِ قَالَ أَکْثَرُهُمْ ذِکْراً لِلَّهِ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ قُلْتُ فَمَنْ أَبْغَضُ اَلْخَلْقِ إِلَى اَللَّهِ قَالَ مَنْ یَتَّهِمُ اَللَّهَ قُلْتُ وَ أَحَدٌ یَتَّهِمُ اَللَّهَ قَالَ نَعَمْ مَنِ اِسْتَخَارَ اَللَّهَ فَجَاءَتْهُ اَلْخِیَرَةُ بِمَا یَکْرَهُ فَسَخِطَ فَذَلِکَ یَتَّهِمُ اَللَّهَ.

یکی از یاران امام صادق علیه‌السلام از امام پرسید: گرامی‌ترین آفریده خداوند چه کسی است؟ حضرت فرمودند:
کسی که بیش‌ترین ذکر خداوند را بگوید، و طاعت بیش‌تری در کرده خود داشته باشد.
وی عرض کرد: مبغوض‌ترین آنان کیست؟
حضرت فرمودند: کسی که خداوند را متهم کند.
وی با تعجب پرسید: آیا می‌شود کسی خداوند را متهم نماید؟
امام فرمودند: بله، کسی که استخاره نماید و خیر او آید و ناخوشایند وی باشد و او از آن ناراحت شود و آن را نپسندد و خشم گیرد، چنین کسی خداوند را متهم نموده است.
بحار الانوار، ج 88، ص 223