توصیه معصومین در مواجهه با شیوع اپیدمی فراگیر

امام باقر علیه السلام فرمودند:

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: قُلْتُ لَهُ أَیْ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ وَبَاءٌ إِذَا وَقَعَ عَلَى اَلْأَرْضِ أَ نَعْتَزِلُ قَالَ وَ مَا بَأْسٌ أَنْ تَعْتَزِلَ اَلْوَبَاءَ وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِرَجُلٍ أَخْبَرَهُ أَنَّهُ کَانَ فِی دَارٍ فِیهَا إِخْوَتُهُ فَمَاتُوا وَ لَمْ یَبْقَ غَیْرُهُ اِرْتَحِلْ مِنْهَا وَ هِیَ ذَمِیمَةٌ.

محمد بن مسلم گوید: به امام باقر (علیه السلام) گفتم: هنگامی که وبا (بیماری همه گیر) در سرزمینی بیفتد، آیا ما خانه نشینی و گوشه نشینی و کناره‌گیری از مردم برگزینیم؟
امام (علیه السلام) فرمودند: چه اشکالی دارد که از وبا (و بیماری فراگیر) فاصله و کناره بگیری، در حالی که رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) به مردی که به آن حضرت خبر داد که در خانه‌ای همراه برادرانش بود و برادرانش همگی مردند و فقط او باقی مانده بود، فرمودند: از آن خانه فاصله بگیر و دور شو، در حالی که این خانه مذموم است.

مستدرک الوسایل، ج 2 ص 96