بی نیازی بزرگ

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الْغِنَى الْأَکْبَرُ الْیَأْسُ عَمَّا فِی أَیْدِی النَّاسِ.

بی نیازی بزرگ یعنی بی اعتنایی به آنچه که در اختیار مردم است.

نهج البلاغه: حکمت 326

چشم به مال مردم ندوختن و حسرت داشته های دیگران را نخوردن سرمایه ای است که هیچ گاه رو به نقصان نمی رود و همیشه صاحب چنین ایده احساس بی نیازی از خلق می کند.

روحیه استغناء آن قدر زیبا و ارزشمند است که انبیاء وصدیقان شیوه خویش قرار دادند. لقمان علیه السلام به فرزندش پند می دهد.

إن أرَدتَ أن تَجمَعَ عِزَّ الدُّنیا فاقطَعْ طَمَعَکَ مِمّا فی أیدی النّاسِ، فإنّما بَلَغَ الأنبیاءُ و الصِّدِّیقونَ ما بَلَغوا بِقَطعِ طَمَعِهِم؛
اگر می خواهی عزت دنیا را به دست آوری طمع خویش را از آن چه مردم دارند ببر. زیرا پیامبران و صدیقان به سبب برکندن طمع خود به آن مقامات رسیدند و بی اعتنایی به آنچه در اختیار مردم است سبب می شود که خداوند انسان را توانگر کند.(1)

امام علیه السلام فرمودند:
مَنِ استَغنی عَنِ النّاسِ اغناهُ اللهُ سُبحانَهُ؛
هر که از مرد بی نیازی جوید خداوند سبحان او را بی نیاز می کند.(2)

پی‌نوشت‌ها:
1- قصص الانبیا، ص 195
2- غرر الحکم، ح 8645

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.