صاحبان نعمت واسطه خیرند

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً یَخْتَصُّهُمُ«» اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ فَیُقِرُّهَا فِی أَیْدِیهِمْ مَا بَذَلُوهَا فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَیْرِهِمْ.

خداوند بندگانی دارد که آنان را به نعمت هایی اختصاص می دهد تا به بندگانش سود رسانند پس آن نعمت ها را در اختیار آنان قرار می دهد تا بخشش کنند و هرگاه از بخشیدن امتناع ورزیدند آن نعمت ها را از آنان می گیرد و به دیگران انتقال می دهد.

نهج البلاغه: حکمت 417

صاحبان نعمت باید بدانند که واسطه خیرند و اگر خداوند تبارک و تعالی در حق آنان لطف کرده و در ناز و نعمت قرار گرفته اند در واقع کارگر خدا هستند باید ریزش داشته باشند و از ناحیه آنان عده ای به نوایی برسند و اگر غیر از این عمل کنند و همه چیز را برای خود بخواهند پروردگار متعال آنچه را بخشیده از آنها می گیرد و به دیگری انتقال می دهد.

اصولا لازمه و قرین ثروتمند شدن اطعام و اکرام به دیگران است والا چه تفاوتی است بین مراکز نگهداری پول در بانک ها و یک انسان پولدار بی خاصیت که نفعش به هیچ کس نمی رسد که البته بانک ها حداقل این خاصیت را دارند که پول را متوقف نمی کنند و داد و ستد دارند و نمی گذارند مبالغ و نقدینه های مردم راکد بمانند.

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.