شخص منافق هرگاه نگاه مى كند براى سرگرمى است ، هرگاه سكوت مى كند همراه با غفلت است ، وقتى سخن مى گويد بيهوده گويى مى كند ، هرگاه

امام على عليه السّلام فرمودند:

المُنافِقُ إذا نَظَرَ لَها ، وإذا سَكَتَ سَها ، وإذا تَكَلَّمَ لَغا ، وإذا استَغنى طَغا ، وإذا أصابَتهُ شِدَّةٌ ضَغا ، فهُو قَريبُ السُّخطِ بَعيدُ الرِّضا ، يُسخِطُهُ علَى اللّه اليَسيرُ ، ولا يُرضيهِ الكثيرُ ، يَنوي كثيرا مِن الشَّرِّ ويَعمَلُ بطائفَةٍ مِنهُ ، ويَتَلَهَّفُ على ما فاتَهُ مِن الشَّرِّ كيفَ لَم يَعمَلْ بهِ !

شخص منافق هرگاه نگاه مى كند براى سرگرمى است ، هرگاه سكوت مى كند همراه با غفلت است ، وقتى سخن مى گويد بيهوده گويى مى كند ، هرگاه بى نياز شود طغيان مى كند ، وقتى گرفتارى به او رسد داد و فرياد راه مى اندازد ، زود ناراحت مى شود و دير خشنود مى گردد ، از اندكِ خدا ناخشنود مى شود و بسيارش هم او را خشنود نمى سازد ، شرّ بسيار در سر مى پروراند و مقدارى از آنها را به كار مى بندد و افسوس مى خورد كه چرا فلان كار بد را انجام نداده است .

تحف العقول: 212 منتخب ميزان الحكمه: 566