امام صادق علیه السلام به فضل بن عبدالملک فرمودند:
یا فَضلُ ، لا یَأتِی المَسجِدَ مِن کُلِّ قَبیلَةٍ إلّا وافِدُها ، ومِن کُلِّ أهلِ بَیتٍ إلّا نَجیبُها ، یا فَضلُ إنَّهُ لا یَرجِعُ صاحِبُ المَسجِدِ بِأَقَلَّ مِن إحدى ثَلاثٍ: إمّا دُعاءٍ یَدعو بِهِ یُدخِلُهُ اللّه ُ بِهِ الجَنَّةَ ، وإمّا دُعاءٍ یَدعو بِهِ لِیَصرِفَ اللّه ُ بِهِ عَنهُ بَلاءَ الدُّنیا ، وإمّا أخٍ یَستَفیدُهُ فِی اللّه عَزَّوجَلَّ؛

اى فضل! از هر قبیله اى ، جز برگزیده آن ، و از هر خاندانى ، جز اصیل آن ، ره سپار مسجد نمى شود . اى فضل! مسجدرو ، دستِ کم یکى از این سه چیز نصیبش مى شود: یا دعایى مى کند که خداوند با آن او را به بهشت مى برد ، یا دعایى که به سبب آن ، خداوند ، بلاى دنیا را از او دور مى سازد ، و یا برادرى که در راه خداى عز و جل بهره اش مى گردد.
بحار الأنوار: ج 78 ص 195 ح 16 .