امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مِن أَشَدِّ ما فَرَضَ اللّه ُ عَلى خَلْقِهِ ذِكْرُ اللّه ِ كَثيراً ثُمَّ قالَ: لاأَعنى سُبْحانَ اللّه ِِ وَ الحَمْدُللّه ِِ وَ لاإلهَ إلاَّ اللّه ُ وَ اللّه ُ أكبَرُ وَ اِءنْ كانَ مِنهُ، وَلكِنَّ ذِكْرَاللّه ِ عِندَ ما أَحَلَّ وَ حَرَّمَ، فَاِءنْ كانَ طاعَةً عَمِلَ بِها وَ اِءن كانَ مَعْصِيَةً تَرَكَها؛

يكى از سخت ترين واجبات بر بندگان خدا، ياد كردن زياد خدا است. سپس فرمودند: مقصودم ذكر «سبحان اللّه والحمدللّه و لا اله الا اللّه و اللّه اكبر» نيست، گرچه آن هم ياد خداست، ولى منظورم اين است كه در برخورد با آنچه كه خدا حلال يا حرام كرده خدا را ياد كند، اگر اطاعت خدا بود به آن عمل كند و اگر معصيت الهى بود آن را رها كند.
[ كافى ج 2 ص 80 ح 4.]