امام على علیه السلام در وصیت خویش به فرزندشان امام حسن علیه السلام فرمودند:
وَاعْلَمْ اَنَّ اَمامَکَ طَریقا ذا مَسافَةٍ بَعیدَةٍ وَمَشَقَّةٍ شَدیدَةٍ... وَاِذا وَجَدْتَ مِنْ اَهْلِ الْفاقَةِ مَنْ یَحْمِلُ لَکَ زادَک اِلى یَوْمِ القِیامَةِ فَیُوافیکَ بِهِ غَدا حَیْثُ تَحْتاجُ اِلَیْهِ فَاْغْتَنِمْهُ وَحَمِّلْهُ اِیّاهُ وَاَکْثِرْ مِنْ تَزْویدِهِ وَاَنْتَ قادِرٌ عَلَیهِ، فَلَعَلَّکَ تَطْلُبُهُ قَلاتَجِدُهُ…؛

بدان که پیش روى تو راهى است همراه با مسافت دور و سختیهاى جانگاه... و هرگاه از نیازمندان کسى را یافتى که رهتوشه تو را به سوى آخرت بر دوش کشد وفرداى قیامت که به آن نیاز دارى به تو تحویل دهد، پس آن را غنیمت شمار و بارت را بر دوش او بگذار، و تا مى توانى، توشه او را افزون کن، شاید که او را بجویى و دیگر نیابى... .
[نهج البلاغه فیض الاسلام نامه 31.]