مردى خدمت امام رضا عليه السلام رسيد و عرض كرد: به من به قدر جوانمردى تان بخشش و عنايتى كنيد. حضرت فرمودند:
لايَسَعَنى ذلِكَ فَقالَ: عَلى قَدْرِ مُرُوَّتى. قالَ عليه السلام: أَمّا اِذا فَنَعَمْ، فَأَعْطاهُ مِأَتَى دينارٍ؛

در توانم نيست. آن مرد عرضه داشت: پس به مقدار مروّت خودم چيزى به من بدهيد. امام فرمودند: «اكنون مى توانم». و دويست دينار به وى عطا كرد.
[بحارالانوار، ج 2 ص 29.]