وقتى رسول خدا (صلى الله عليه و آله) سخن مى گفت حاضران سرا پا گوش بودند؛ گويى بر سرهايشان پرنده نشسته است[ضَربُ المثلى است در زب

امام على علیه السّلام فرمودند:

اِذا تَكَلَّمَ اَطْرَقَ جُلَساؤُهُ كَاَنَّما عَلى رُؤُسِهِمُ الطَّيْرُ فَاِذا سَكَتَ تَكَلَّمُوا، وَ لايَتَنازَعُونَ عِنْدَهُ الْحَديثَ، مَنْ تَكَلَّمَ اَنْصَتُوا حَتّى يَفْرَغَ؛

وقتى رسول خدا (صلى الله عليه و آله) سخن مى گفت حاضران سرا پا گوش بودند؛ گويى بر سرهايشان پرنده نشسته است[ضَربُ المثلى است در زبان عربى، كنايه از سكوت و توجّه.] و وقتى ساكت مى شد اصحاب سخن مى گفتند. در حضور او، در سخن نزاع نمى كردند. هر كس سخن مى گفت گوش مى كردند تا تمام كند. مكارم الاخلاق، ص 15

مكارم الاخلاق، ص 15