امام علی علیه السّلام در مسیر خود به شام، دهقانان شهر «انبار» را دید که از اسبها پایین پریده پیشاپیش او می دوند. حضرت فرمودند:

این چه کاری است که انجام می دهید؟
عرض کردند: رسم ما بر این است که فرمانروایانمان را چنین بزرگ می داریم.
حضرت فرمودند: به خدا سوگند، فرمانروایانتان از این کار سودی نبرند، و شما خود را در دنیا به زحمت و رنج می افکنید و در آخرت به شقاوت دچار خواهید شد. و چه خسارت بار است رنج و مشقّتی که عذاب الهی را در پی داشته باشد، و چه سودمند است راحتی و آسایشی که از عذاب جهنّم ایمن دارد.
نهج البلاغه، حکمت 36