امام علی علیه السّلام آن گاه که خبر شهادت «محمّد بن ابی بکر» را شنیدند، فرمودند:
إِنَّ حُزْنَنَا عَلَیْهِ عَلَى قَدْرِ سُرُورِهِمْ بِهِ إِلَّا أَنَّهُمْ نَقَصُوا بَغِیضاً وَ نَقَصْنَا حَبِیباً؛

اندوه ما بر او به اندازه شادی دشمن در مرگ اوست جز آن که آنان از دشمنی رستند و ما دوستی را از کف دادیم.
نهج البلاغه، حکمت 317