«عمّار یاسر» با «مغیرة بن شعبه» گفتگو می کرد، امام علی علیه السّلام آن را شنیدند و چنین فرمودند:

ای «عمّار»، مغیره را واگذار، که او بهره ای از دین نبرده جز آن مقداری که به دنیا برساندش. او آگاهانه دین را بر خود مشتبه ساخته است تا در پوشش آن گناهانش را بپوشاند.
نهج البلاغه، حکمت 397