امام علی علیه السّلام فرمودند:
إِنَّ أَخْسَرَ النَّاسِ صَفْقَةً وَ أَخْيَبَهُمْ سَعْياً رَجُلٌ أَخْلَقَ بَدَنَهُ فِي طَلَبِ امَالِهِ وَ لَمْ تُسَاعِدْهُ الْمَقَادِيرُ عَلَى إِرَادَتِهِ فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْيَا بِحَسْرَتِهِ وَ قَدِمَ عَلَى الْآخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ؛

زيانكارترينِ مردم از نظر داد و ستد، و نااميدترينِ آنها در كوشش، مردي است كه تنش را در جستجوي آرزوهايش فرسوده كند امّا بخت يارش نگردد، پس با آن حسرت از دنيا رود و با سنگيني گناه به سراي باقي شتابد.
نهج البلاغه، حکمت 422