چشم به منزله «بند» نشستنگاه است، هر كه را خواب درربايد كنترل از دست دهد. و اين كلام از استعاره هاي شگفت است. گويي نشستنگاه را ب

امام علی علیه السّلام فرمودند:

الْعَيْنُ وِكَاءُ السَّهِ و هذه من الاستعارات العجيبة كأنه شبه السه بالوعاء و العين بالوكاء فإذا أطلق الوكاء لم ينضبط الوعاء و هذا القول في الأشهر الأظهر من كلام النبي صلى الله عليه واله و قد رواه قوم لأمير المؤمنين عليه السلام و ذكر ذلك المبرد في كتاب المقتضب في باب اللفظ بالحروف و قد تكلمنا على هذه الاستعارة في كتابنا الموسوم بمجازات الآثار النبوية؛

چشم به منزله «بند» نشستنگاه است، هر كه را خواب درربايد كنترل از دست دهد. و اين كلام از استعاره هاي شگفت است. گويي نشستنگاه را به مشكي مانند كرده است و چشم را به بند مشك، كه اگر آن بند رها شود كنترل از دست رود و آنچه در آن است پراكنده گردد. مشهور آن است كه اين سخن از پيامبر - درود خدا بر او و خاندانش - است ولي گروهي آن را از امير مؤمنان - سلام خدا بر او - روايت كرده اند. «مبرّد» آن را در كتاب خود المقتضب آورده است، و ما در كتابمان مجازات الَّاثار النّبويّه از آن ياد كرده ايم.

نهج البلاغه، حکمت 458