على بن ابراهیم بن هـاشم مى‏گوید: یـاسر براى ما نقـل کرد و گفـت: امام رضا علیه‏ السلام هنگامی که از نماز [پشت سر مأمون در خراسان] به خانه بر مى‏گشت، در حالی که عرق و غبار صورتش را گرفته بود، دستهایشان را بلند مى‏کردند و مى‏فرمودند:

أَللّهُمَّ إِنْ کانَ فَرَجى مِمّا أَنَا فیه بِالْمَوْتِ فَعَجِّلْهُ إِلىَّ السّاعَةَ وَ لْمَ یَزَلْ مَغْمُوما مَکْروُبا، إِلى أَنْ قُبِضَ علیه‏ السلام!

بارالها! اگر رهایى من از این تنگنا به جز با مرگم حاصل نمى‏شود، مرگ را بزودى سراغ من بفرست، و پیوسته غمگین و دلگیر بود تا این که از دنیا رفت.

عیون اخبار الرضا 2: 18 ح 34