سیدبن‏ طاووس ‏گوید:

اِنَّهُ [العَسکَرى علیه‏ السلام] کانَ یَدْعُو فى‏صَباحِ کُلِّ یَوْمٍ بِهذَا الدُّعاءِ الْجَلیلِ: «یا کَبـیرُ کُلِّ کَبـیرٍ، یا مَنْ لاشَریکَ لَهُ وَ لا وَزِیرَ، یا خالِقَ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ الْمُنیرِ، یا عِصْمَةَ الْخائِفِ الْمُسْتَجیرِ، یا مُطْلِقَ الْمُکَبَّلِ الاَْسیرِ، یا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغیرِ ... وَ اَعِنّى عَلىَ‏الْمَوْتِ وَکُرْبَتِهِ وَعَلَى‏الْقَبْرِ وَ وَحْشَتِهِ » .

امام عسکرى علیه‏ السلام در صبح هرروز این دعاى والا را مى‏خواند: اى بزرگ هر بزرگى! اى آنکه او را شریک و وزیرى نیست، اى آفریننده خورشید و ماه تابان، اى پناه و نگهدارنده هراسان پناهجو، اى آزاد کننده اسیر از قید اسارت، اى روزى دهنده کودک کوچک ... مرا بر مرگ و غصه آن و بر قبر و وحشت و تنهایى آن کمک فرما. مهم‏ترین خواسته این دعا، برخوردارى از عنایت و رحمت الهى هنگام مرگ و مراحل پس از مرگ است.

مهج الدعوات : 277