زاذان مى‏گوید:

اِنَّهُ کانَ [الامام علی علیه ‏السلام] یَمْشى فِى الْأَسْواقِ وَحْدَهُ وَ هُوَذاکَ یُرْشِدُ الضّالَّ وَ یُعینُ الضَّعیفَ وَ یَمُرُّ بِالْبَیّاعِ وَ الْبَقّالِ فَیَفْتَحُ عَلَیْهِ الْقُـرْانَ وَ یَقْرَءُ: «تِلْکَ الّدارُالْأخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لایُریدُونَ عُلُوّا فِى‏الْأَرْضِ وَ لافَسادا وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ.»

امام علی علیه ‏السلام به تنهایى دربازار مى‏گشت و گمشده را راهنمایى و ناتوان را کمک مى‏کرد و به هنگام عبور از پیش فروشندگان و کسبه، قرآن کریم را در برابر آنها مى‏گشود و این آیه را براى آنها مى‏خواند «خانه آخرت ـ سعادت ابدى ـ را براى کسانى قرار دادیم که قصد سرکشى و فساد در زمین ندارند و عاقبت ـ نیک ـ تنها از آن پرهیزکاران است».

المناقب 2: 104