احمد بن عبداللّه‏ از پدرش نقل مى‏کند که گفت:

دَخَلْتُ عَلَى الْفَضَلِ بْنِ الرَّبیعِ وَ هُوَ جالِسٌ عَلى سَطْحٍ فَقالَ لى: ... وَ قَدْ وَکَّلَ علیه‏ السلام مَنْ یَتَرَصَّدُ أَوقاتَ الصَّلاةِ، فإِذا أَخْبَرَهُ وَثَبَ یُصَلّى مِنْ غَیْرِ تَجْدیدِ وُضُوءٍ ، وَ هُوَ دَأبُهُ.

به نزد فضل بن ربیع وارد شدم که در پشت بام نشسته بود [و به زندان نگاه مى‏کرد]، به من گفت: نگاه کن ببین چه مى‏بینى؟ گفتم لباسى بیش نمى‏بینم، گفت: او موسى ‏بن‏ جعفر علیه‏ السلام است پیوسته مشغول عبادت است، و کسى را براى اعلام اوقات نماز گماشته است، هنگامى که وقت نماز را به او خبر مى‏دهد برخاسته و بى‏آن که تجدید وضو کند، شروع به نماز مى‏کند و این عادت همیشگى اوست.

بحارالانوار 48: 107