امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

ما ترَکَ الحقَّ عزیزٌ إلاّ ذَلَّ، و لا اخَذَ بهِ ذلیلٌ اِلا عَزَّ؛

هیچ فرد با عزّتی حق را رها نکرد، مگر آن که خوار شد و هیچ خواری حق را نگرفت، مگر آن که عزّت یافت.

موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج34، ص 129

جهان عرصه ی تقابل حق و باطل است. عده ای همواره در پی حق هستند، گروهی هم دنبال باطل می روند؛ چه باطل در عقاید، چه باطل در گروههای اجتماعی و سیاسی، یا باطل در رفتار و اعمال. خداوند، انسانها را به حق و برپاداشتن آن فرا می خواند: «له دعوةُ الحق» (1).
واژه ی حق، بارها در قرآن به کار رفته است. خدا حق است. آخرت حق است. دین اسلام و دعوتهای انبیا و عقیده به مبدأ و معاد حق است.
کسانی که دعوت حقّ پیامبران را بپذیرند و خداپرست شوند و در جبهه حق قرار گیرند و به عدالت پایبند باشند و با ظلم و حق کشی بستیزند، راهشان حق است و فرجامشان بهشت، هم در دنیا عزیزند، هم در آخرت سرفراز. اما کسی که از حق رویگردان شود، خوار و بی مقدار است.
در رویارویی حق و باطل، نباید بی طرف بود. اگرچه «متاع کفر و دین بی مشتری نیست، گروهی این گروهی آن پسندند». امّا باید بکوشیم در صف حق قرار بگیریم و مدافع حق باشیم.
در حادثه ی عاشورا، جبهه ی امام حسین علیه السلام حق بود و جبهه ی یزید، باطل.
کسانی به حسین بن علی علیه السلام پیوستند و از او حمایت و در این راه جان خویش را هم نثار کردند. نتیجه آن شد که تا ابد عزیز گشتند و نامشان جاودانه ماند. کسانی هم جبهه حق را رها کردند و امام را تنها گذاشتند. آنان دچار ذلّت و خواری گشتند و در تاریخ هم جز بدنامی برایشان نماند. سربلندی را در حمایت از حق بجوییم، هرچند پیروان حق اندک باشند!

پی نوشت:
1. سوره ی رعد (13)، آیه ی 14.
منبع: حکمت های عسکری (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسن عسکری علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1391)