امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

مَن طَلَبَ هذا الرِّزقَ مِن حِلِّهِ لِیَعُودَ بِهِ عَلی عِیالِهِ وَ نَفسِه، کانَ کَالمُجاهِدِ فی سَبیلِ اللهِ؛

هر کس روزی را از راه حلال بجوید، تا به خانواده و خودش برگرداند (و خرج زندگی خود و خانواده اش کند) همچون رزمنده در راه خداست.

تهذیب، ج6، ص184

از تحوّلات مهمّی که اسلام در زندگی بشر پدید آورد، جهت خدایی دادن درآمدها و معیشت و تلاش اقتصادی و تولیدی بود.
گرچه خداوند، روزی دهنده همه ی بندگان است، روزی را در سایه تلاش و تولید و زحمت کشیدن خود افراد قرار داده، آن را عبادت دانسته و بر «کسب حلال»، پاداش جهاد در راه خدا قرار داده است. کسی که این رزق را به حرام آلوده کند، مثل آن است که آب و غذای خود را به سمّ و میکروب بیالاید که ضرر و زیان آن را خواهد دید.
امروز، جاذبه ی درآمدهای نامشروع و شغلهای حرام بسیار است و بسیاری به وسوسه می افتند که یک شبه، پولدار شوند، از هر راهی که باشد.
این است که تلاش برای «روزی حلال» و قناعت به آنچه خداوند از راه صحیح و مشروع برای انسان مقدّر و مقرّر کرده است، نوعی «جهاد» است که از همه کس برنمی آید.
افراد باایمان و خداشناس، سعی می کنند مال حرام را به دست نیاورند و روزیِ حرام را به خانه خود نبرند؛ چون می دانند که در سعادت خانواده و فرزندانشان تأثیر منفی و مخرّب دارد.
امام حسین(ع) به دشمنان خود در روز عاشورا که حاضر نبودند به سخنان ایشان گوش دهند، فرمود:
شکمهای شما از حرام پر شده و بر دلهای شما مُهر خورده است.(1)
آری، لقمه حرام، انسان را تا مرز جنگیدن با امام معصوم هم پیش می برد.

پی نوشت:
1. محمدباقر مجلسی، بحارلانوار، ج45، ص8: «فقد مُلئت بطُونکم من الحرام...».
منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)