از حضرت رضا علیه السلام درباره بهترین خوشی و لذّت زندگی دنیا پرسیدند، فرمودند:

سِعَةُ المَنزِلِ وَ کَثرَةُ المُحبِّینَ؛

خانه ی وسیع و فراوانیِ دوستداران.

بحار الانوار، ج 71، ص 177

خانه ی وسیع، یکی از نعمتهای خداست.
دوستان بسیار هم نعمت دیگری است.
این گونه نباید باشد که مؤمنان در دنیا، در فقر و فلاکت و محرومیت زندگی کنند و همه ی مزایا و نعمتها و برخورداریها از آنِ گنهکاران و فاسدان دنیا طلب باشد.
لیکن، هر چه هست، باید از «راه حل» باشد و به اسراف نینجامد و از محرومان و فقرا هم غفلت نشود.
قرآن می فرماید: چه کسی زینتها و آراستگیها و رزق و روزی طیب و پاکیزه را بر بندگان خدا حرام کرده است؟(1)
در روایات هم آمده که از سعادت انسان «وسعت خانه» است.
وقتی خانه وسیع شد، اهل خانه هم در آسایش اند و رفت و آمد مهمان هم مشکل پدید نمی آورد و به خاطر تنگیِ جا، گاهی آسیبهای اخلاقی و روانی پیش نمی آید.
وقتی مؤمن، دوستداران بسیار داشت، از غربت و تنهایی درمی آید و احساس یأس و افسردگی نمی کند. به علاوه آنان بازوی مددکار و یاوران شایسته ای در انجام نیکوکاری خواهند بود.
اگر گفته اند: هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار، به همین خاطر است که وجود دشمن، انسان را آشفته خاطر می کند و دوستان بسیار، مایه ی دلگرمی و امید و انبساط خاطر می شوند.
با اخلاق نیک، بر شمار دوستانمان بیفزاییم،
و از مال حلال، زندگی خویش را توسعه دهیم.

پی نوشت:
1. اعراف (7)، آیه 32.
منبع: حکمت های رضوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام رضا علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1391).