امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مَن اَمَرَ بِالمَعروُفِ شَدَّ ظَهورَ المُؤمِنینَ، وَ مَن نَهی عَنِ المنکَرِ اَرغَمَ اُنوفَ المُنافِقینَ؛

هر کس امر به معروف کند، مایه ی پشت گرمی و قوت مؤمنان می شود و هر که نهی از منکر نماید، بینی منافقان را به خاک می مالد.

نهج البلاغه، حکمت 30

امر به معروف و نهی از منکر نیز مثل نماز و روزه از واجبات دینی است و ترک آن گناه است و مؤاخذه دارد.
با امر به معروف و تشویق به نیکی ها، اهل ایمان قوت قلب می یابند.
با نهی از منکر منافقان دور و ضعیف و خوار می شوند.
نظارت اجتماعی مؤمنان بر یکدیگر فضایی از احساس وظیفه می سازد اما «به من چه گفتن» هم خوبان را در خوبی سست می سازد، هم بدکاران را در مسیر انحرافی خود جسورتر می گرداند.
این دو فریضه درفرهنگ دینی از برترین واجبات به شمار آمده است.
و ترک آن موجب سلطه ی فاسدان و اشرار می شود و عمل به آن زمینه ی گسترش خوبی ها را در جامعه بیشتر می کند.
کسی که می گوید: «به من چه» غیرت دینی ندارد.
کسی که خود را در سرنوشت جامعه سهیم و شریک بداند، با امر به معروف و نهی از منکر فضای خوبی ها را توسعه می دهد و مرداب منکرات را می خشکاند.
به این دو تکلیف مهم بی اعتنا نباشیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).