امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مَوَدَّهُ الآباءِ قَرابَهُ بَینَ الأبناء؛

دوستی پدران خویشاوندی میان فرزندان است.

نهج البلاغه، حکمت 300

این که دوستان پدر در حکم خویشاوندان شمرده می شوند، به سبب آن است که امتحانشان را داده اند و با حوادث تلخ و شیرین و غم و شادی استحکام دوستی روشن شده است.
بسیاری از دوستیها با اندک چیزی به هم می خورد و اختلاف فکری و سلیقه ای آن را ناقص می گذارد.
اما همین که دوستی میان پدران ما سالها تداوم یافته است، نشانه ی قابل اعتماد بودن آنان است ودر حدّ خویشاوندی است.
فرزندان اگر در پس دوستان صمیمی و انسانهای صادق و باوفا می گردند، آنها را در میان دوستان پدرشان جستجو کنند که بهتر و بیشتر یافت می شود.
از سوی دیگر دو دوست صمیمی و قدیمی فرزندان یکدیگر را هم مثل فرزند خود می شمارند و به آنان عاطفه و دلسوزی پیدا می کنند.
الفت میان پدران می تواند صمیمیت و اخوت بین فرزندان آنان پدید آورد.
این که گفته اند: «هر چیز تازه اش خوب است، غیر از دوست که هر چه قدیمی تر باشد بهتر است» اشاره به همین حقیقت است.
با دوستان پدرمان بیشتر انس بگیریم و به آنان اعتماد کنیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).