امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مَن شَبَّ نارَ الفتنَهِ کانَ وَقوداً لَها؛

هر کس آتش فتنه افروزد، خویش هیزم و آتش گیره ی آن خواهد شد.

غررالحکم، ج 5، ص 458

فتنه و آشوب امنیت جامعه را به هم می زند و محیط را بر همه تباه و نامناسب می سازد.
خود فتنه انگیز هم در آتشی که بر می افروزد، می سوزد.
هر آتشی با هیزم و سوختنی برافروخته تر می شود. اگر فتنه را آتشی تصور کنیم که چون برافروخته شد، خشک و تر را می سوزاند، هیزم آن خود «فتنه گر» است.
آنان که بلوا می آفرینند تا دیگران را در آتش آشوب خود بسوزانند، غافلند که خود هم گرفتار همان شعله ها و شراره های هستی برانداز می شوند.
این از سنتّها و حکمتهای عادلانه ی خداوند در جهان است؛ یعنی: سوختن فتنه گر در آتشی که خود بر می افروزد.
آنان که برای دیگران دام می گسترند، روزی هم خود به دام می افتند و آنان هم که برای دیگران چاه می کنند، روزی به چاه خواهند افتاد.
هرگز مباد که هیزم کش آتش فتنه ها شویم!

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).