امام علی (علیه السلام) فرمودند:

لانِعمَهَ اَهنأ مِن الأمنِ؛

هیچ نعمتی گواراتر از «امنیّت» نیست.

غررالحکم، ج 6، ص 435

سعدی گوید:
«قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید. »
امنیت و آسایش هم از آن نعمتهایی است که تا هست قدرش را نمی دانیم، اما اگر گرفتار ناامنی، سلب آسایش، آشوب و بلوا و هرج و مرج گردیم، می فهمیم که «امنیت»، چه نعمت بزرگ و گوارایی است.
اگر فکر و زندگی آشفته باشد، لذّتی از عمر خود نخواهیم برد.
اگر جامعه دچار ناامنی و فتنه گردد، نه قانون قابل اجرا می شود، نه حکومت می تواند استحکام داشته باشد، نه حقوق افراد تأمین شدنی است و نه «ثبات» است تا بستری سالم برای سازندگی و تلاشهای فرهنگی فراهم آورد.
جنگ و فتنه جامعه را ناامن و افکار را مشوش و زندگی را مختلّ می سازد.
در جامعه ی ناامن دین و قانون هم مجال تحقّق و اجرا نمی یابد و زندگی تلخ و تحمل ناپذیر خواهد شد.
شکر این «نعمت گوارا» چیست و ناسپاسی آن چگونه موجب زوال نعمت می گردد؟
قدر این نعمت را بدانیم پیش از آن که از دستش بدهیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).