امام علی علیه السلام فرمودند:

کَیفَ یَزهَدُ فی الدُّنیا مَن لایَعرِفُ قَدرَ الآخِرَهِ؟

چگونه در «دنیا» پارسایی پیشه کند، کسی که ارزش «آخرت» را نمی شناسد؟

غررالحکم، ج4، ص 562.

بر سر دو راهی انتخاب «مفید» از «مفیدتر» بصیرت لازم است.
هر کس در پی سود و منفعت است، ولی شناخت سود واقعی و پایدار مهم تر است.
برخورداری از «دنیا» خوب است، اما بهره مندی از نعمتهای «آخرت» خوب تر.
نباید برای «منافع محدود» و «سود اندک» منافع بیشتر و پایدارتر را از دست داد. از کسی که مزایای آخرت را می شناسد، انتظاری جز این نیست که از سود و لذت دنیا برای رسیدن به لذایذ اخروی بگذارد، و گرنه شایسته ی ملامت است.
زاهد واقعی کیست؟
کسی که با شناخت ارزش آخرت و نعمتهای بهشت و همسایگی با پیامبران و اولیای الهی و صالحان و شهیدان به نعمتهای دنیوی بی رغبت شود و آن را فدای بهشت برین و سعادت اخروی کند.
برای آخرت گرایی باید بی ارزشی دنیا را شناخت.
برای عمل خالص و صالح باید پوچی اعمال دنیاطلبانه و کاسب کارانه را فهمید.
بازنده کسی است که «آخرت» را به خاطر «دنیا» از کف بدهد.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).