پدر، تکیه گاه و ستون خانواده

هیچگاه نباید یک پدر را از روی دادو فریادها یا ممانعت هایش، قضاوت نمود.
 

چکیده : گرچه پدر نمی تواند نقش محوری ارتباطات خانوادگی را داشته باشد اما ریشه و پیِ ستون خانه است و با وجود عواطف درون گرای خود با فرزندانش، گاهی دلسوزی هایش، مادرانه تر از هر مادری می شود.

تعداد کلمات 878 / تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه 

 

مادران، به علت عواطف برون گرایی که با فرزندان خود دارند عموما محور دور هم جمع شدن ها می باشند. زمانی که یک خانه بدون ستون، خانه شود ارتباطات رنگ دیگری به خود می گیرد. یک پدر را هیچگاه نباید از روی دادو فریادها یا خودداری ها و ممانعت هایش قضاوت نمود. شاید گاهی فکر می کنیم که همه چیز را می دانیم و درک می کنیم اما همیشه گذر زمان به ما ثابت می کند که در گذشته چقدر اشتباه می کردیم.
 

«مادر»، معمولا در خانواده از یک جایگاه عاطفی و معنوی بالایی برخوردار است. روابط عاطفی قوی مادر با فرزندان، مخصوصا در سنین طفولیت و ارتباط غریزی بین فرزند با مادر، باعث میشود مادر همیشه از جایگاه عاطفی محکمی نزد فرزندان برخوردار باشد. اما پدر لزوما دارای چنین شرایطی نیست. پدرها ممکن است به خاطر داشتن خصیصه توداری و بروز کمتر عواطف خود، و نیز دخالت قاطعانه و گاها قهرآمیز در برقراری نظم و انضباط در خانواده و جلوگیری از انحراف فرزندان مخصوصا در سنین نوجوانی، کمتر طرف محبت و تعاملات عاطفی در خانواده قرار میگیرند. تبدیل شدن پدر به قطب اقتصادی خانواده و طبیعتا توقعات براورده نشده اعضای خانواده در این زمینه نیز به جایگاه عاطفی او لطمه می زند.
 

شاید گاهی بین فرزند و پدر دلخوری هایی ایجاد شود. اما هرگز یک فرزند تا زمانی که  خود پدر نشود، نمی تواند اوج محبت و حمایت دلسوزانه پدر را نسبت به خودش درک کند. شاید یک مرد نسبت به دیگران، ایرادهای اخلاقی بزرگی داشته باشد. اما همان فرد نسبت به فرزندش از همه خیرخواه تر و دلسوزتر است. و در هدایت او به سمت آنچه که آن را خیر می داند حریص است. عمق مهربانی، دلسوزی و خیرخواهی یک پدر برای یک فرزند را نمی توان در قلب شخص دیگری ایجاد کرد. حتی یک پدر عصبانی و زودرنج یا بددهن و بدخلق هم برای فرزندش، از هر فرد دیگری در این دنیا بهتر است. یک پدر را هیچگاه نباید از روی دادو فریادها یا خودداریها و ممانعتهایش قضاوت نمود. شاید گاهی فکر می کنیم که همه چیز را می دانیم و درک می کنیم اما همیشه گذر زمان به ما ثابت می کند که در گذشته چقدر اشتباه می کردیم. اگر می خواهیم از افسوس های فردا کم کنیم امروز باید در محضر پدر تعظیم کنیم.
 

مادرها معمولا با افزایش سن، کم حوصله تر و زودرنجتر می شوند اما این مطلب راجع به پدرها برعکس است پدرها با افزایش سن صبورتر و آرامتر می شوند. پدرهای پیر بسیار مهربان و کم توقعند. بی محبتی و بی توجهی به یک پدر پیر، نهایت سنگدلی و نادانی را نشان می دهد. هیچ دلیلی، بی رحمی در حق یک پدر پیر را توجیه نمی کند. متاسفانه یکی از بدترین درسهای روزگار این است که انسان، وقتی پدرش را از دست داد، بفهمد چقدر در حق پدر کوتاهی کرده و چقدر محبت و رسیدگی به یک پدر پیر لذت بخش و آرامش دهنده است.
 

گاهی دوست داریم دست پدر را ببوسیم یا به او بگوییم که چقدر دوستش داریم اما شرم مانع می شود. فرهنگ محبت و احترام به پدر، باید از همان سالهای کودکی فرزندان در خانواده مخصوصا توسط مادر خانواده جا بیفتد. اگر مادر از دوران طفولیت فرزندان، در رعایت احترام پدر در حضور فرزندان کوشا باشد و از نزاع با او در حضور بچه ها امتناع کند، ... محبت و احترام پدر به عنوان یک فرهنگ جا می افتد. اما در خانواده‏ای که مادر حرمت پدر را نگه  ندارد، رعایت حرمت پدر از سوی فرزندان نیز مشکل خواهد  شد و در این خانواده بی حرمتی به پدر عادی خواهد شد.
 

 پدرها نیز خودشان باید به این مساله توجه داشته باشند و از ایجاد شرایطی که منجر به بی حرمتی و فاصله های عاطفی می شود بپرهیزند. بی حرمتی و بی رحمی در حق پدر در زندگی و آینده فرزندان تاثیرات سویی دارد . این یکی از وظایف پدران است که با فرزندان خود انس بگیرند و آنها را در جهت رعایت احترام و حق پدر یاری کنند
 

خشونت در مورد مادر نیز از سوی پدر، یکی از دلایل ایجاد فاصله بین پدر و فرزندان و بی محبتی به او می شود. اگر در خانواده ای پدر مورد بی مهری قرار گرفت این بی مهری، مخصوصا در دوران پیری پدر، یک معضل خواهد شد. بسیاری از مردان که در جوانی شخصیتی عصبی دارند و به احساسات زیردستان خود در خانواده توجهی نمی کنند، در سنین پیری بسیار مظلوم خواهند شد. تمام احساسات منفی و خشم های فرو خفته، به مرور، منجر به ایجاد یک شکاف عاطفی بین پدر و اعضای خانواده و یک جبهه علیه پدر می شود و نهایتا پدر را در خانواده به حاشیه می کشاند و او را منزوی می کند. و متاسفانه در چنین خانواده ای بی حرمتی و بی مهری به پدر یک فرهنگ می شود.
  
منبع: سایت تبیان