بخاطر آوری یک تجربه تلخ خسته کننده و استرس زا می باشد در حدی که می تواند موجب اضطراب شود.
 
چکیده: PTSD  پیامدی طولانی از واقعه‌ای دردناک است که به وسیله ترس‌های شدید، درماندگی و یا وحشت‌هایی همانند تهدید جسمی یا جنسی، مرگ غیر منتظره یکی از افراد مورد علاقه، یک تصادف، جنگ یا بلایای طبیعی به وجود می‌آید. با ما همراه باشید تا با این اختلال و علایم آن آشنا گردید.

تعداد کلمات 1450 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه

 

آیا حوادث روزمره هم ممکن است PTSD ایجاد کنند؟

هر کسی ممکن است گه گاه دچار احساس استرس شود. متاسفانه، کلمه فشار (stress) با دو معنای مختلف استفاده می شود:
- احساس درونی ما از نگرانی و فشار جسمانی و روحی.
یا
- مشکلات زندگی که این احساسات را به ما می دهند. این مشکلات می توانند شامل کار، روابط شخصی و یا مسائل مالی باشند. بر عکس PTSD این مشکلات ذکر شده همیشه با ما هستند. آنها قسمتی از زندگی طبیعی ما می باشند اما می توانند اضطراب و افسردگی، خستگی و سر درد ایجاد کنند. آنها همچنین می توانند باعث تشدید بعضی مشکلات جسمانی مانند زخم معده و ناراحتی های پوستی گردند. آنها بطور قطع مشکل زا هستند اما آنها PTSD نیستند.
 

چرا PTSD اتفاق می افتد ؟

ما جواب قطعی را نمی دانیم. چند توضیح احتمالی برای رخداد PTSD وجود دارد.
 

روانشناسی:

وقتی که ترسیده ایم، حوادث را بوضوح بخاطر می آوریم. هر چند بخاطر آوردن آنها ممکن است استرس زا باشند. اما به ما کمک می کنند تا بهتر آنچه را که اتفاق افتاده است بفهیم و در طولانی مدت به ما کمک می کنند تا به زندگی ادامه دهیم.
- تداعی (فلاش بک) و یا تجدید خاطرات ما را مجبور به تفکر درباره آنچه اتفاق افتاده است می کند. ما می توانیم تصمیم بگیریم چکار کنیم اگر دوباره حادثه ای رخ داد. بعد از مدتی ما یاد می گیریم که درباره آن فکر کنیم بدون آنکه غمگین شویم.
- بخاطر آوری یک تجربه تلخ خسته کننده و استرس زا می باشد. دوری گزینی و کرختی احساسی باعث کاهش تعدد تجدید خاطرات به یک سطح قابل کنترل می شود.
- گارد گرفتن به ما کمک می کند که اگر بحران دیگری اتفاق بیفتد سریع واکنش نشان دهیم. ما بعضی وقت ها شاهد این پدیده در بازماندگان یک زلزله هستیم که ممکن است زلزله های دوم و یا سوم را تجربه کنند. این همچنین به ما انرژی لازمه برای مقابله با بحران را می دهد.
اما ما نمی خواهیم باقیمانده عمرمان را اینطور بگذرانیم. ما فقط می خواهیم درباره آن وقتی که مجبوریم فکر کنیم، مثلا وقتی که دوباره شرایط مشابهی برایمان بوجود می آید.
 

جسمانی:

آدرنالین هورمونی است که تحت شرایط استرس تولید میشود. این هورمون باعث آمادگی بدنی برای واکنش می باشد. وقتی که استرس از بین می رود، سطح آدرنالین پایین می افتد. در PTSD، خاطرات حادثه سطح آدرنالین را بالا نگه می دارد. این باعث می شود که یک شخص دچار فشار ، بیقراری، ناتوانی از احساس راحتی و بی خوابی گردد.
- هیپوکامپ قسمتی از مغز است که خاطرات را پردازش می کند. مقادیر بالای هورمونهای آزاد شونده در طی استرس مانند آدرنالین ممکن است باعث جلو گیری از کار کرد طبیعی آن گردد (مانند پریدن فیوز). این بدان معناست که فلاش بک ها و کابوس ها ادامه پیدا می کنند زیرا خاطرات حادثه نمی توانند پردازش گردند. اگر استرس از بین برود و سطح آدرنالین به حد طبیعی باز گردد مانند سایر ترمیهای طبیعی بدن مغز قادر به ترمیم آسیب خواهد بود. آنگاه خاطرات ناراحت کننده پردازش خواهند شد و فلاش بکها و کابوسها از بین خواهند رفته
 

چگونه من متوجه شوم که بر یک حادثه تلخ غلبه کرده ام؟

وقتی که شما:
  • به آن حادثه فکر می کنید بدون آنکه مضطرب گردید.
  • احساس در تهدید بودن نداشته باشید.
  • در اوقات نا مناسب به آن فکر نمی کنید.


چرا اغلب PTSDتشخیص داده نمی شود ؟

  • هیچکس تمایل ندارد درباره حوادث و احساسات ناگوار صحبت کند.
  • بعضی افراد نمی خواهند بپذیرند که مشکلی دارند چرا که نمی خواهند به عنوان یک انسان ضعیف و یا از نظر ذهنی ناپایدار به آنها نگریسته شود.
  • پزشکان و متخصصان انسان هستند. آنها ممکن است دچار ناراحتی شوند. اگر ما درباره آن حوادث خوفناک و مهیب صحبت کنیم.
  • افراد مبتلا به PTSD ممکن است احساس کنند که راحت تر آن است درباره مشکلات همراه آن مانند سر درد، مشکلات خواب و بیقراری، افسردگی فشار روحی، استفاده از مواد روان گردان، مشکلات خانوادگی و یا مشکلات مربوط به کار صحبت کنند.

چگونه می توانم بفهمم که PTSD دارم ؟

آیا شما یک حادثه تلخ از نوعی که قبلا در این لیفلت توضیح داده شده داشته اید ؟
اگر داشته اید :
  • آیا شما خاطرات واضح و زنده، فلاش بک و یا کابوس دارید؟
  • آیا شما سعی می کنید که از چیزهایی که باعث بخاطر آوردن آنها می شوند اجتناب کنید؟
  • آیا گاهی اوقات دچار کرختی احساسی می گردید؟
  • آیا دچار بیقراری و اضطراب بدون دلیل می گردید؟
  • آیا بیشتر از حد معمول می خورید می نوشید و یا مواد مخدر استفاده می کنید؟
  • آیا احساس می کنید که خلق شما قابل کنترل نیست؟
  • آیا احساس میکنید که کنار آمدن با دیگران سخت می باشد ؟
  • آیا احساس می کنید که مجبورید خود را بسیار مشغول نگه دارید تا مقابله کنید ؟
  • آیا احساس افسردگی یا خستگی می کنید؟
اگر این علائم کمتر از ۶ هفته بعد از حادثه می باشد و در حال بهبود می باشند، این ممکن است یک واکنش بیشتر از ۶ هفته بعد از حادثه طول کشیده و در حال بهبود نیستید بهتر است با دکترتان صحبت کنید.
 

کودکان و PT SD:

PTSD ممکن است در هر سنی ایجاد شود. کودکان کم سن وسال ممکن است تخیلات غم انگیز از حادثه واقعی داشته باشند که بعدا ممکن است به کیوس درباره هیولا تبدیل گردد. آنها اغلب حادثه را در بازی هایشان زنده می کنند. بعنوان مثال، کودکی که درگیر یک حادثه جدی تصادف بوده است ممکن است بطور مکرر آن حادثه را با ماشین های اسباب بازی تکرار کند.
ممکن است آنها علاقه شان را به چیزی هایی که قبلا علاقه مند بودند از دست بدهند. ممکن است باور اینکه آنها به سنین بزرگسالی خواهند رسید برایشان دشوار باشد. آنها اغلب از درد معده ویا سر درد شکایت می کنند.
 

چگونه می توانیم به خودمان کمک کنیم ؟

باید ها:
  • سعی کنید زندگی را تا حد امکان به حالت نرمال بر گردانید.
  • به زندگی روزمرتان بازگردید.
  • درباره اتفاقی که افتاده است با کسی که اعتماد دارید صحبت کنید .
  • تمرینات آرامبخش را انجام دهید .
  • به سر کار بر گردید .
  • بصورت منظم بخورید و ورزش کنید .
  • به محلی که آن حادثه اتفاق افتاده است برگردید.
  • لحظاتی را با خانواده و دوستان صرف کنید .
  • با احتیاط رانندگی کنید - زیرا ممکن است تمرکزتان ضعیف باشد .
  • بصورت کلی محتاط باشید - حوادث در این لحظات با احتمال بیشتری اتفاق می افتند .
  • با دکترتان صحبت کنید
  • انتظار بهبود داشته باشید .
نبایدها:
  • خودتان را بخاطر PTSD ملامت نکنید. علائم PTSD نشانگر ضعف شما نیست. این علائم، علائم طبیعی در افراد طبیعی به حوادث تلخ می باشند
  • احساساتتان را در خودتان نگه ندارید. اگر دچار PTSD شدید آنها را در خودتان نگه ندارید چرا که درمان معمولا بسیار موفقیت آمیز است.
  • از صحبت کردن درباره آن اجتناب نکنید.
  • انتظار نداشته باشید که خاطرات سریع از بین بروند. آنها ممکن است برای مدتی با شما باشند.
  • زیاده از حد از خودتان انتظار نداشته باشید. به خودتان زمان بدهید تا تطابق به آنچه اتفاق افتاده است رخ دهد.
  • از دیگران دوری نکنید.
  • از مصرف بیش از اندازه الکل ، قهوه و سیگار اجتناب کنید.
  • خودتان را پیش از اندازه خسته نکنید.
  • و عده های غذایتان را فراموش نکنید.
  • به تنهایی تعطیلات را سپری نکنید.


چه چیزی می تواند با بهبود تداخل کند؟

شما ممکن است متوجه شوید که مردم:
  • به شما اجازه صحبت درباره آن را نمی دهند.
  • از شما دوری می کنند.
  • از شما عصبانی هستند.
  • فکر می کنند که شما ضعیف هستید.
  • شما را سر زنش می کنند.
این روشها را مردم برای حفاظت خودشان از فکر کردن درباره حوادث مهیب و خوفناک برمی گزینند. این کمک کننده نیست چرا که به شما اجازه صحبت درباره آنچه رخ داده است را نمی دهد.
شما ممکن است صحبت کردن درباره آنرا آسان نیابید. یک حادثه تلخ ممکن است شما را در یک حالت خلسه فرو ببرد که در نتیجه موقعیت شما غیر واقعی یا عجیب برای دیگران بنظر برسد. اگر نتوانید آنچه را که اتفاق افتاد به خاطر آورید و یا نتوانید به زبان آورید و یا نتوانید آنرا قابل درک کنید، مقابله با آن برایتان سخت تر خواهد بود.
 
منبع: کتاب «بهداشت روان»
نویسنده: آرمان کیوان نیا
 

بیشتر بخوانید :
اختلال استرس پس از حادثه (بخش اول)
استرس پس از آسیب (PTSD)
اختلال‌ تنش‌زای‌ پس‌ از حادثه‌ (PTSD)
استرس (تنیدگی) و اضطراب
انواع اضطراب (اختلال های اضطرابی)