وظایف همسران در دوران نامزدی

 دوره نامزدی، یعنی کاشتن نهال زندگی؛ باید به خوبی از این نهال حفاظت کرد.
 

چکیده: دوره نامزدی، به مانند همه دوران های زندگی دارای قواعد و چارچوب های خاص خود می باشد که هر دو طرف (زن و شوهر) خود را به این چارچوب ها ملتزم بدانند. در این نوشتار به قواعد، اصول و وظایف زن و شوهر در دوران نامزدی می پردازیم.

تعداد کلمات 1244 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

 

دوره نامزدی، گذشته از خاطرات خوشی که برجای می گذارد و همیشه ماندگار است، بایستی دربرگیرنده اصول و قواعدی باشد که در اینجا به طور مختصر به آن می پردازیم:
 

 تعمیق ارتباط، فرایندی زمان بر و تدریجی است. گاه احساس های عاطفی موجود در رابطه و تمایل به ایجاد سریع صمیمیت، از توجه همسران جوان به مرزها و حدود می کاهد. سرک کشیدن به حیطه های شخصی، توقع آگاهی از همه امور همسر، بی توجهی به میزان تمایل نامزد در انجام یک رفتار و...، می تواند به روند برقراری صمیمیت آسیب بزند. طرف مقابل نیز نباید زمینه برداشته شدن یک باره مرزها را ایجاد کند. نکته دیگری که در این بخش توجه به آن اهمیت دارد، این است که گاه در این دوران باید خود را به تغافل بزنید. لزومی ندارد نشان دهید که از همه چیز آگاهید؛ در واقع برخی رخدادها را نباید دید، نباید شنید، نباید دانست.
این یعنی دادن فرصت دوباره به کسی که دوستش دارید تا از خطای خود عبور کند و رشد نماید. بی تردید رشد او، باعث پیشرفت شما خواهد شد.
جنگ از طرف دوست، دل آزار نباشد                         یاری که تحمل نکند، یار نباشد (سعدی)
 

 نامزدی، مرحله ای آزمایشی است که باید برای شناسایی بیشتر یکدیگر استفاده شود؛ مشروط بر آنکه در این مرحله، هر فرد کاملا درستکار باشد، نقاب بر چهره نزند و هیچ نقشی بازی نکند. گاه مشاهده می شود که پیش از ازدواج، مرد یا زن آن گونه که هستند خود را نشان نمی دهند، بلکه با رفتار ایده آل خود تلاش می کنند مورد تأیید طرف مقابل قرار بگیرند؛ از این رو حقایق و ضعف های خود را پنهان می کنند؛ در حالی که رویه نقش بازی کردن و فرار از واقعیت، بعدها به ثبات رابطه صدمه خواهد زد. گاه دختران و پسران سعی می کنند خود را چنان نشان بدهند که کمال مطلوب جلوه کنند. با این کار، فرد هم خودش و هم طرف مقابلش را فریب می دهد. کسانی که در دوره آشنایی و نامزدی، خود را چنان که هستند معرفی نمی کنند و به ایفای نقش و پرده پوشی می پردازند، از نظر عواطف و احساس ها به رشد طبیعی نرسیده اند. ضمن اینکه حمل این نقاب، انرژی روانی لازم دارد. ممکن است در ابتدای رابطه به دلیل زیادبودن هیجان های مثبت، این انرژی فراهم باشد؛ اما پس از مدتی کوتاه تحلیل می رود و نقاب را به مرور محو می کند. پس بهتر است از همان ابتدا، خودتان باشید؛ به این می گویند صمیمیت.
صوفی شدی، صداقت و صدق و صفات کو؟               صافی شدی، کدورت و حقد و حسد چراست؟(اوحدی مراغه ای)
 

 دوره نامزدی، فقط نباید دوره انتظار پیش از ازدواج یا به منظور کامل شدن تشریفات عروسی تلقی شود، بلکه باید به شناخت بیشتر، درک، تفاهم و الفت بگذرد و خطاست که طرفین، پرده پوش احساس ها و اخلاق واقعی خود بوده، صرفا در حال گذراندن تفریح، شور و التهاب باشند. دختر و پسری که با هم نامزد شده اند باید سعی نمایند اخلاق واقعی خود را نشان بدهند تا با شناخت واقعی، هر دو آماده پذیرش همدیگر باشند، توقعات و انتظارات بیهوده بر آنان غلبه نکند و زمینه برای توافق و استحکام زندگی زناشویی حاصل شود. اتحاد نظر پیش از وارد شدن به زندگی مشترک مهم است. ثابت شده که توافق های پیش از عروسی، روابط زندگی مشترک و مستقل را مستحکم تر می کند. هرچند انتظار نمی رود که در همه موارد توافق کامل به وجود آید، ولی برای خوشبختی خانواده، توافقهای کلی ضروری است.
 

 هدف شناخت در دوره نامزدی، باید تطبیق و تفاهم حداکثری باشد. بدیهی است که ساختار فکری، جسمی و اخلاقی افراد یکسان نیست و جز معصومین ما انسان بی نقص وجود ندارد. هرکس عیب و نقص مخصوص خود را دارد؛ بنابراین عروس و داماد باید به معایب یکدیگر پی ببرند، موارد کم اهمیت را نادیده گرفته، خود و شرایط زندگی را بر آن تطبیق دهند.[1] با این شناخت، چگونگی رفتار کردن را فرا می گیرند تا زمینه سازش فراهم شود؛ مثلا اگر فاصله سنی شما با همسرتان زیاد است، سعی کنید اقتضائات سنی او را درک کنید و در همان حد از او انتظار داشته باشید. اجازه دهید تا او نیز مانند شما به تناسب سنش بزرگ شود. اگر تلاش کنید او با جهش فکری، مانند شما بیندیشد، بخشی از نیازهای رشدی او را ناکام گذاشته اید؛ این خلاء گریبان گیر آینده او و رابطه خواهد شد.
 

 کسی که به حیطه نامزدی وارد می شود، از جمع مجردها خارج شده است؛ یعنی برخوردار از هویتی جدید شده است که ویژگی هایی دارد و لازم است در نوع تفکر و رفتار فرد، آشکار گردد. مشاهده چنین تغییرهایی به نفع رابطه همسری، نشانگر پختگی شخصیتی فرد است.
 

طبیعی است که به سبب وجود نقص در معمول انسان ها، همه معیارهای مد نظر ما به طور کامل به دست نمی آید. وقتی به طرف مقابل پاسخ مثبت می دهیم، یعنی همین میزان بهره او از معیارهای خود را می پذیریم و درباره کاستی های او، دغدغه نداریم. این امر باعث آرامش شما در رابطه خواهد شد؛ زیرا سطح توقع های خود را به واقعیت نزدیک کرده اید؛ اما چنانچه مؤلفه های معادله توقع تان را همچنان براساس ایده آل ها بسته باشید، جواب نگرفتن های تقریبا دائمی این معادله، فشاری روانی و پیوسته به همراه خواهد داشت که فضای مثبت و پویای رابطه را تخریب خواهد کرد
 

 «دختری هستم که چند ماهی است دوران نامزدی را آغاز کرده ام. مدتی بود که پسری دائم به صورت تلفنی و پیامکی مزاحم من می شد و نکات منفی همسرم را بازگو می کرد (انگار او را خوب می شناخت)، از من تعریف می کرد و می خواست با او رابطه داشته باشم. تماس هایش را بی جواب گذاشتم و حتی شماره ام را تغییر دادم؛ اما باز هم رها نکرد. این اواخر مرا تهدید می کرد که داستان هایی برایم خواهد ساخت و آبرویم را پیش همسرم خواهد برد. مقاومت کردم اما فشار روانی زیادی را متحمل شدم. دیروز همسرم اعتراف کرد که شماره من را به یکی از دوستانش داده تا مرا امتحان کند و خوشحال است که من از این امتحان موفق بیرون آمده ام! شوکه شدم. حالم خیلی بد است. آیا به این آدم می توان اعتماد کرد؟ آیا با او می توان خوشبخت شد؟». .
وسوسه دیگران به گناه، به بهانه آزمایش، کاری خارج از چارچوب های دینی، اخلاقی، و منطقی است و رگه هایی از مشکلات شخصیتی در این گونه رفتارها دیده می شود. اگر با تحقیق و مراجعه به روان شناس به این نتیجه برسیم که چنین فردی دارای بدبینی حاد یا مشکلات اساسی دیگر است، زندگی با او دشوار خواهد بود.
 
منبع: راهنمای نامزدی (جلد دوم؛ بایسته های ارتباطی)
نویسنده: عباس علی هراتیان