عاطفه ورزی پیش نیاز رابطه جنسی با همسر (بخش اول)

چکیده: برای داشتن یک رابطه جنسی مطلوب با همسر نیاز به مقدماتی است که بدون انجام آن مقدمات نمی توان یک رابطه جنسی مطلوب را تجربه کرد. در این نوشتار به یکی از این مهمترین این مقدمات، یعنی عاطفه ورزی می پردازیم. 

تعداد کلمات 1150/ تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

 از دیدگاه زیست شناختی، فعالیت جنسی مکانیسمی را ایجاد می کند که به واسطه آن آبستنی و تولید مثل ممکن می گردد. از این رو رفتار جنسی پاسخی به غریزه و سایق زیستی در نظر گرفته می شود که به بقای گونه های مختلف کمک می کند. با این حال، برای بسیاری از زن و شوهرها فعالیت جنسی کارکرد متفاوتی دارد. برای برخی، بستر بروز عواطف و صمیمیت است. در حقیقت، شواهد قابل توجهی برای توصیف ارتباط نزدیک بین فعالیت جنسی و رضایت زناشویی وجود دارد. در عمل، این امر نشان دهنده تأثیر دوجانبه ای است که در آن، ناسازگاری جنسی، نارضایتی و ناهماهنگی زناشویی، مشکلات جنسی را پدید می آورند. برای مثال، در مطالعات سوگر[1] (۱۹۷۶ و ۱۹۷۹ میلادی)، ۷۵ درصد زوج هایی که برای درمان مشکلات زناشویی مراجعه کرده بودند، افزون بر مشکلات زناشویی، از اختلالات جنسی شکایت داشتند؛ و متقابلا هفتاد درصد از زوج هایی که مشکل اصلی آنها ناکنش وری های جنسی بود، با مشکلات روابط غیر جنسی نیز مواجه بودند.[2]

برخلاف تصور عمومی، ارتباط جنسی بیش از آنکه جنبه جسمی داشته باشد جنبه روانی و عاطفی دارد. ریشه بسیاری از مشکلات جنسی، به ویژه در اختلال میل و برانگیختگی جنسی، به همین مشکلات عاطفی همسران باز می گردد. مشکلات ارتباطی، فراوان ترین علل اختلالات و ناکنش وری های جنسی برآورد شده است و پژوهشگران اظهار داشته اند که کیفیت رابطه زوجین، خاستگاه بسیاری از ناکنش وری های جنسی است. دشواری های جنسی به سادگی در متن یک رابطه زناشویی سست و لرزان پدیدار می شوند. این مشکلات، با سلطه گری (جنگ قدرت)، حسادت، تنبیه، ترس از بی وفایی و تعارض های مداوم در زمینه های دیگر زندگی هم بستگی دارد.[3]
در زندگی مشترک، همسران هر دو به دنبال حاکمیت مهر و محبت، و دلبستگی و صمیمیت بر روابطشان هستند؛ ولی راه ورود هرکدام از زن و مرد به این مهم در زندگی زناشویی متفاوت است. نکته مهم این است که یک زن پیش از آنکه بتواند به رابطه جنسی اشتیاق داشته باشد، به ارضای عاطفی نیاز دارد؛[4] در حالی که مرد در آغاز، به رابطه جنسی نیاز دارد تا بتواند به مرحله عاطفی برسد. به عبارت بهتر، رابطه جنسی شاه راهی است که به قلب مردان می انجامد؛ و اشتیاق جنسی مردان وسیله ای برای دست یافتن به عشق و محبت نیز هست. مردان و زنان، گاه دچار اشتباهاتی می شوند: از یک سو متأسفانه برخی مردان تشخیص نمی دهند که اگر زن از نظر عاطفی برانگیخته شود و احساس کند که همسرش وی را دوست دارد، هم بستری خوب در اختیار خواهند داشت؛ زن دوست دارد مرد پیش از رابطه جنسی عاشقش باشد و احساسات عاشقانه را در او برانگیزد. از سوی دیگر، متأسفانه برای بسیاری از زنان، رابطه جنسی عملی عاری از عشق و احساس است؛ در حالی که تعریف مرد از رابطه جنسی، برای مغز زن بسیار ناآشنا و بیگانه است. به عبارت دیگر، مرد عشق و محبت خود را بیشتر در هنگامه های روابط جنسی نشان می دهد یا حداقل عشق و محبت مرد پس از آن جلوه گر می شود؛ به شرط اینکه اختلافات و تعارضات زناشویی در حداقل خود قرار داشته باشد. زنان نمی دانند که مغز مرد نمی تواند عشق را از رابطه جنسی جدا کند و با هرکدام جداگانه مرتبط شود. بنابراین زن و مرد هر دو باید گام های مثبتی در درک همدیگر بردارند و فاصله ها را در این زمینه کمتر کنند. زن باید بکوشد تا به بعد جسمانی رابطه جنسی بیشتر توجه نماید؛ مرد نیز باید بکوشد بر بعد عاطفی رابطه جنسی بیشتر تمرکز کند. برای فعال شدن انگیختگی جنسی، مرد باید روی مرکز احساس و عشق همسرش دست بگذارد و زن روی مرکز هیجان و لذت شوهرش.
با در نظر گرفتن تعامل مستمر سیستمی زناشویی در دو سطح جنسی و عاطفی به صورت علیت چرخ های، رابطه عاطفی مطلوب بین همسران فراهم کننده رابطه جنسی لذت بخش و رضامند خواهد بود. متقابلا نیز رابطه جنسی مطلوب، رابطه عاطفی عاشقانه فزاینده ای را به دنبال خواهد داشت. هنگامی که مردی صادقانه تمایل خود را برای گفت وگو و ارتباط عمیق تر در جهت صمیمیت عاطفی[5] با همسرش نشان می دهد، خواهد دید که همسرش بسیار بیشتر علاقه مند به صمیمیت جنسی[6] خواهد بود.[7]

رابطه جنسی به منزله مینیاتور رابطه عمومی می ماند. وجود جو دائمی خشم و عصبانیت بین زوجین، فرصت های شیرین و رمانتیک را سلب می کند و مجالی برای تحریک میل جنسی و برقراری رابطه جنسی نمی گذارد. افزون بر خشم آشکار، خشم فروخفته و نفرت ناگفته نیز به مشکلات جنسی می انجامد. ناتوانی از آشکارسازی خشم و نفرت، یک یا هر دو زوجین را به قهر کردن، سکوت های طولانی، با نشان دادن ظاهری مؤدب و آرام، اما باطنی پر تنش می کشاند. میزان اعتماد همسران به یکدیگر نیز تأثیری قاطع بر روابط جنسی دارد. هر عاملی که احساس اعتماد را تضعیف کند، انگیزش جنسی را کاهش میدهد.
در نتیجه، حاکم شدن محبت و مودت بین همسران، وجود یک رابطه عاطفی و عاشقانه و ایجاد فضای صمیمی و همدلانه، همچنین پرهیز از ناسازگاریها و آزاررسانی ها، حل مشکلات ارتباطی و بهبود وضعیت عاطفی می تواند به بهبود کارکردها و سلامت جنسی همسران کمک شایانی کند. به همین دلیل رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) از اینکه فردی با وجود آزاررسانی به همسر بخواهد با او هم بستر شود، تعجب می کند و می فرماید: ایضرب أحدکم المرأة ثم یظل معانقها؛[8] «آیا کسی از شما همسرش را می زند، سپس به هم بستری با او اقدام می کند؟!» بنابراین برای داشتن پیوندی قوی و مستحکم بین شما و همسرتان و دستیابی به رابطه جنسی خوشایند، وجود یک رابطه عاطفی دل انگیز بسیار ضروری است و شما باید به ارضای نیازهای جسمی، عاطفی و معنوی او متعهد باشید.[9]