فعالیت های جسمانی کودک 7 ساله

کودک ۷ ساله کمتر از کودک ۶ساله چالاک است ولی گاهی اوقات رفتار خیلی فعالی دارد. ملاحظه می شود که تعداد کمی از کودکان بطور شدیدتری تا ۶ سالگی فعال و برعکس، تعدادی از آنها کمتر فعال هستند. آن هایی که انقباض عضلانی زیادی دارند گاهی حرکاتی شبیه بیماری «داء الرقص»[1] انجام می دهند.

کودک ۷ ساله وقتی مبادرت به کارهای تازه ای می کند، ملاحظه کارتر می شود. از مدتی قبل به ارتفاع و بلندی آگاهی می یابد و وقتی از درختی بالا می رود خود را محتاط نشان می دهد. او به طور خستگی ناپذیری تمرینی را تکرار می کند تا مطمئن شود در آن کار موفق شده است. او ممکن است حرکتی یا نوعی فعالیت را ترجیح داده سپس به طور ناگهانی برای کاری دیگر ، آن را رها می کند. الزامات حرکتی اش ممکن است از یک نیاز واقعی سرچشمه بگیرد، ولی مانند مورد دیگر فعالیت های کودک ممکن است یکباره به آن بی علاقه گردد.

کودک ۷ ساله در بازی هایش در هوای آزاد از یک طرف به طرف دیگر می رود. گاهی او را می بینیم که در تمام جهات حرکت می کند. در حال دویدن و تکان دادن یک هواپیمای کاغذی که خودش درست کرده است و گاهی از اینکه نزد شما بوده و حرف می زده یا «منزل» بازی کرده خوشحال است. پسران بخصوص به تیر انداختن باکمان علاقه نشان می دهند که این شکل مهارت، جهت گیری جدیدی به بدن روی یک طرف را ایجاب می کند. نجاری یکی از مشغولیات مورد علاقه آن هاست. کودک ۷ ساله حرکات بازی را هنگامی که تخته ای را اره می کند، دوست داشته و غالبا اره را به چکش ترجیح می دهد. دختران کوچک از روی طناب می برند و «اکر دوکر» بازی می کنند ولی خوششان می آید «منزل» بازی کرده و گل بچینند. یکی از وضعیت های بدنی ترجیحی به ویژه نزد پسران عبارت است از خوابیدن روی شکم با تکیه کردن روی آرنج ها و تکان دادن پاها در حال خواندن، نوشتن یا کار کردن.

 وضعی که کودک ۷ ساله خود می گیرد، قویتر و پایدارتر از وضع کودک ۶ ساله است. او مدت بیشتری در همان یک وضعیت باقی می ماند. او به صورت نشسته، سر به جلو و کمی خمیده به طرف جهتی از بدن که به آن مسلط نیست و نزدیکتر به بدن است، می ماند. او غالبأ سرش را روی بازوی آزادش در حال نوشتن با گوش کردن ، تکیه داده، وضعیتی که در آن حال گاهی یک چشمش را پنهان می کند. و کودک ۷ ساله مدادها و پاک کن ها را دوست داشته و حالا مداد مومی را ترک کرده است. اگرچه مداد را بین انگشتانش می فشارد ولی غالبا برایش پیش می آید که آن را به طور ناگهانی رها کرده و بیش از یک بار آن را در جریان اجرای کارش به زمین می اندازد. او علاقه دارد اندازه و طول حروف بزرگ و کوچک را مقایسه کند که منظم تر گردند، هرچند به تدریج که در صفحه کاغذ جلو می رود، طول آن کاهش می یابد. در ترسیم هایش اندازه نسبی شکل های انسان با دقت بیشتری نشان داده شده است. در ۷ سالگی کمتر از ۶ سالگی از حرکات تأثیر پذیر از محیط ، دچار تردید شده و همین مسأله او را بیشتر به خود مشغول کرده و بهتر می تواند توجه خود را کنترل کند. با این حال برایش پیش می آید به هر چیزی که می بیند دست بزند و هر چیزی را دستکاری کند.