راهکارهای کسب موفقیت

زندگی یعنی حرکت به جلو و تلاش برای بهتر شدن، نه درجا زدن و یکی کردن خط شروع و پایان. باورهای غلطی که رسانه ها با تبلیغات فراوان به خورد ما می‌دهند و موفقیت را برای ما، داشتن خانه لوکس، ماشین آخرین مدل، گوشی و داشتن بسیاری از وسایل رفاهی و همین سبک تفکر را به ما القا می‌کنند و ما در صورت نرسیدن به این لوازم مادی دچار ناامیدی، رنجش و حسادت می‌شویم. چنین رویکردی بی ثمر است و نتیجه ای جز تباهی ندارد. موفقیت به افراد برگزیده تعلق ندارد؛ موفقیت متعلق به شماست، اگر بخواهید به دنبال آن بروید. خواستن توانستن است. موفقیت مانند لوازم ضروری دم دست نیست، شما باید آن را بدست آورید، ولی نه با زور. اگر از درون، فرد موفقی شوید می توانید موفقیت را بدست آورید. 
 

نمی توانید فردی را پیدا کنید که علاقه ای به موفقیت نداشته باشد. همه ای افراد در هر جاه و مقامی به دنبال راهی می‌گردند تا به موفقیت منتهی شود؛ ولی افراد برای پیدا کردن این راه، یکسان نیستند، بعضی ها موفقیت را در گرو شانس و اقبال می‌دانند، بعضی ها در سرمایه و مال می‌دانند و برخی ها هم فکر می‌کنند تنها عامل موفقیت نبوغ است. 
الکساندر هامیلتون می‌گوید؛ مردم به من نابغه می‌گویند، من از نبوغ خودم خبر ندارم، فقط میدانم شخص زحمت کشی هستم. دانشمند بزرگ فرانسوی پاستور، شعار زندگیش کار بود. (1)

تفاوت اصلی میان افراد موفق و ناموفق این است افراد موفق دست به کار می شوند. آنها کارشان را شروع می کنند و هر کاری را می خواهند انجام می دهند. افراد ناموفق همین ایده ها را دارند، اما همیشه بهانه ای برای اقدام نکردن دارند. 
برایان تریسی در بیشتر کتاب های خودش به این جملات اشاره دارد: «من در طول سوابق حرفه ای خود، یک حقیقت ساده را کشف کردم و باعث شد به موفقیت های بیشتر در موقعیت های بهتر دست پیدا کنم؛ هم چنین احترام و مقام و خوشبختی را در این دیدم که یک فرد بتواند فکرش را تنها بر روی یک هدف مهم متمرکز کند و تمام کارهای لازم را به طرز صحیحی انجام دهد و تا زمانی که به نتیجه نرسید، دست از تلاش نکشد… همین راهکار است که جان کلام تمام کتاب هایم است.(2)
 

هرچه برای بهتر شدن نسبت به دیروز مشتاق‌تر باشید، به خاطر پیشرفت‌های‌تان بیشتر احساس موفقیت می‌کنید. هنگامی که برای پیشرفت و به پایان رساندن کاری سرسختانه تلاش می‌کنید، در بند بند وجودتان حس لذت‌بخش موفقیت را احساس می‌کنید؛ هر زمان که به گذشته و نقطه‌ی شروع‌ تان نگاه می‌کنید و متوجه‌ خیزهایی که برای رسیدن به جایگاه کنونی‌تان برداشته‌اید می‌شوید، موفقیت را حس می‌کنید.  
تفاوت بین یک فرد موفق و دیگران عدم توانایی یا کمبود دانش او نیست، بلکه نخواستن اوست. افراد موفق، به دنبال خواسته های خودشان می‌روند و تمام توان خود را می‌گذارند تا به آن برسند. 
 

مشکل ما در حرص و فزون‌خواهی ماست. مشکل ما قانع نبودن است. ما همیشه با بهانه‌هایی که خودمان دست و پا می‌کنیم، شادی امروزمان را به فردا می‌اندازیم و فردا که به آن رسیدیم، بهانه‌ تازه‌ای پیدا می‌کنیم تا رضایت‌مان را به پس‌فردا موکول کنیم و پس‌فردا هم به روزهای دیگر اما برای چشیدن طعم موفقیت و خوشبختی فقط یک راه وجود دارد: باید نگاهمان به زندگی عوض شود، باید خودمان باشیم. موفقیت در زندگی، یعنی احساس رضایت و شادی درونی که وجودمان را فرا گرفته است.
 

در ساعات خود به صرف انرژی اهمیت زیادی بدهید. (3) تماشای زیاد تلویزیون، گردش های نامناسب، جلسه های طولانی غیر علمی عمده انرژی شما را صرف می‌کند. شما باید در مواقع نشاط به اصل برنامه خود بپردازید و در اوقات دیگری انرژی خود را شارژ کنید. افراد موفق، وقت های مضر را از زندگی خودشان حذف می‌کنند و سعی دارند از فرصت به بهترین شکل استفاده کنند. 
نکته: موفقیت نتیجه تلاش و کوششی است که در راه رسیدن به هدف خود دارید و مهم نیست هدف شما بزرگ است یا کوچک.
 

انسان نباید شخصیت زده باشد و حرف های دیگران در او تاثیر داشته باشد و بدون تفکر حرف های دیگران را قبول کند بلکه باید حرف های دیگران را تجزیه و تحلیل کند، حتی افراد مورد علاقه خودش اگر حرفی زده را هم با تفکر قبول کند. فرقی که افراد موفق با دیگران دارند، همین است. 
باید خلاق بود یعنی؛ همیشه نباید دنبال رو بود، از شکست های دیگران درس گرفت. باید شجاعت و شهامت داشت؛ چه بسا به خاطر احتمال خطر نامعقول از کارهای خوب و اهداف عالی باز ماند. (4)

پی نوشت
[1] حیدر محمدی، تکنولوژی موفقیت، تهران: هستی‌نما 1382، صفحه 74.
[2] برایان تریسی،مترجم فریدون تازه زاده، موفقیت شخصی، تهران: انتشارات آرون، 1390،صفحه 15
[3] شان کاوی، هفت قدم در راه موفقیت نوجوانان، ترجمه، ساناز قاسمی، تهران: انتشارات انجمن اولیا و مربیان، 1380،صفحه 194. 
[4] علی باقی‌نصرآبادی، رمز موفقیت استاد مطهری، قم: لوح محفوظ و امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف )1377 چاپ اول، صفحه 98