ناله کردن کودکان و راحل آن

نباید یک لحظه محکم و قاطع باشید و یک دقیقه بعد در مقابل ناله کردن تسلیم شوید. هر بار همان چیز را بگویید و همان کار را انجام دهید و کوتاه نیایید.
 

ناله، در واقع صدای بچه‌ای است که احساس ناتوانی می‌کند و درخواستش را به صدای بلند و بلندتری می‌گوید تا کسی به او توجه کند و کودکان نوپا اغلب راه دیگری برای بیان خواسته‌ شان نمی‌شناسند. همچنین آنها به راحتی کلافه می‌شوند و شروع به ناله و زاری می‌کنند. اما کمک کردن به یک کودک نوپا برای اینکه یاد بگیرد خواسته و نظرش را به نحوی قابل قبول بیان کند خیلی اهمیت دارد، چون او هرچه از ناله کردن بیشتر نتیجه بگیرد، بیشتر احتمال دارد که آن را به عنوان راهی مؤثر برای برقراری ارتباط تلقی کند. در این مطلب می‌توانید با راه‌حل‌ها و توصیه‌هایی برای پیدا کردن راه چاره آشنا شوید.
 

به کودک نوپای خود توضیح دهید که ناله چه معنی‌ای دارد و مطمئن شوید می‌داند که در مورد چه چیزی صحبت می‌کنید. بزرگسالان اغلب فکر می‌کنند که بچه‌ها می‌دانند «ناله کردن» چیست و متوجه هستند که چه صدای ناخوشایندی است اما باید گفت که الزاماً این‌طور نیست. هنگامی که ناله کردن کودک را می‌ شنوید، اشاره کنید که این ناله کردن است و از او بخواهید که از صدای معمولی‌اش استفاده کند. اگر نمی‌تواند تفاوت آنها را تشخیص دهد، به او نشان دهید که صدایش به گوش شما چگونه می‌آِید، بدون اینکه او را مسخره کنید. شما می‌توانید از دو عروسک برای نمایش گفت‌ وگویی بین یک کودک نالان و پدر یا مادر کلافه‌ شده‌اش استفاده کنید یا خودتان هر دو نقش را بازی کنید.

برخی کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که صدای فرزندتان را هم در میانهٔ ناله کردن و هم در طی یک گفت‌ وگوی عادی ضبط کنید. وقتی هر دوی شما سرحال هستید، آن را پخش کنید و دربارهٔ آنچه می‌شنوید با او صحبت کنید. توضیح دهید که ناله کردن ناخوشایند است و باعث می‌شود مردم دیگر به حرفت گوش نکنند. استفاده از صداهای معمولی و صداهای غیرقابل قبول را تمرین کنید- به علاوه، شنیدن صدای ناله کردن شما احتمالاً کودک تان را حسابی می‌خنداند.
 

کودکان نوپا اغلب زمانی به ناله کردن متوسل می‌شوند که برای جلب توجه والدین شان تلاش کرده‌اند و در آن موفق نشده‌اند. به همین دلیل است که ناله کردن کودک اغلب هنگامی رخ می‌دهد که شما در حال تلاش برای صحبت با یک دوست، محاسبهٔ دخل و خرج حسابتان یا دنبال کردن یک دستور پخت پیچیده هستید. به طور خلاصه، هر زمانی که شما روی چیز دیگری تمرکز کرده‌اید و کودک به کمکتان نیاز دارد یا فکر می‌کند که به آن نیاز دارد، لحظهٔ اوج ناله کردن کودک است. گاهی بچه‌ها زمانی ناله می‌کنند که مادر یا پدرشان به آنچه می‌گویند پاسخ نمی‌دهند. شما می‌توانید خم شوید تا هم‌سطح او قرار بگیرید و ارتباط چشمی برقرار کنید. وقتی او ببیند که دارید گوش می‌کنید، می‌تواند قانع شود که بدون ناله کردن بگوید چه می‌خواهد. امتحان کنید!

همچنین هر زمان کودک تان چیزی را به شیوه‌ای خوشایند از شما می‌خواهد، سعی کنید بلافاصله پاسخ دهید. اگر نمی‌توانید چیزی را که می‌خواهد همان موقع و بلافاصله انجام دهید، یک لحظه وقت بگذارید و نشان دهید که متوجه درخواستش شده‌اید و به شکلی حدودی بگویید که کی می‌توانید خواسته‌اش را عملی کنید. مثلاً بگویید: «نفسم، می‌دونم که گرسنه شدی، فقط به اندازهٔ یک دقیقه صبر کن تا من این کیسه‌های خرید رو بذارم توی آشپخونه و بهت غذا بدم.»
 

کودکان نوپا اغلب با مفهوم صبر کردن میانهٔ خوبی ندارند اما نه به دلیلی عمدی، بلکه تنها به این علت که هنوز درک درستی از صبر کردن ندارند. شما می‌توانید انتظار داشته باشید که کودک به ازای هر سال سنش به اندازهٔ یک دقیقه صبور باشد. برای مثال، اگر کودک شما دو ساله است، نهایتاً می‌توان انتظار داشت که دو دقیقه صبر کند. پس به فرزندتان نگویید: «بعداً»، زیرا این کلمه و واژه‌ها و عبارت‌های کلی این چنینی برای یک کودک نوپا مبهم و بی‌معنی است. همچنین به یاد داشته باشید که وقتی فرزندتان بالاخره توانست حتی کمی هم صبر کند، از او تعریف و تمجید کنید.
 

گاهی اوقات بچه‌ها ناله می‌کنند چون نمی‌توانند احساسات خود را بیان کنند. بنابراین، به کودک نوپای خود در شناسایی احساساتش کمک کنید. برای مثال، می‌توانید بگویید: «من می‌دونم که تو ناراحتی. به این دلیله که من الان نمی‌تونم تو رو به پارک ببرم؟» این سؤال باعث می‌شود که گفت‌وگویی شکل بگیرد. کودکان نوپا روی مهارت‌های ارتباطی سخت کار می‌کنند و ممکن است وقتی نمی‌توانند کلمات لازم را برای بیان نظر یا خواستهٔ خود پیدا کنند کلافه شوند. بعضی از والدین متوجه می‌شوند که یاد دادن زبان اشاره یا چند حرکت ساده به کودکان خردسال شان الم‌شنگه‌ها و ناله کردن را کاهش می‌دهد. زبان اشاره می‌تواند به کودکان نوپا وقتی در تلاش و تقلا برای پیدا کردن کلمات مناسب هستند، در رساندن منظورشان کمک کند.

حتی وقتی تقاضای فرزندتان منطقی است، اهمیت دارد که به او بفهمانید چیزی را که می‌خواهد به دست نخواهد آورد، اگر نحوهٔ درخواست کردن او غیرقابل قبول باشد. چیزی شبیه این جمله بگویید: «وقتی این شکلی صحبت می‌کنی، من نمی‌تونم منظورت رو بفهمم. لطفاً از صدای همیشگی و طبیعی خودت استفاده کن و من هم خوشحال می‌شم به چیزی که می‌گی گوش کنم.» یادتان باشد اصلاً عصبانی نشوید وگرنه او را تحریک به نالیدن بیشتر می‌کنید. بعضی از کودکان نیز به نشانه‌های بصری بهتر پاسخ می‌دهند. مثلاً می‌توانید دست‌های خود را روی گوش تان نگه دارید و از درد ساختگی، چهره درهم بکشید تا نشان دهید که دارید صدای ناله می‌شنوید.
 

بچه‌ها اغلب هنگامی که گرسنه یا خسته هستند، بهانه‌گیر می‌شوند یا ناله می‌کنند. بردن کودک نوپای گرسنه به خرید مواد غذایی برای خانه و انتظار اینکه او درک کند که شیرینی خوردن اشتهایش را کور می‌کند، مثل این است که یک اسباب‌بازی جدید روی میز بگذارید و به او بگویید که تا زمان تولدش نمی‌تواند با آن بازی کند. پس قبل از بیرون رفتن به او غذا بدهید یا مقداری میان‌وعدهٔ سالم که می‌تواند در راه یا در فروشگاه بخورد همراه تان ببرید.
همچنین و به همین ترتیب، زندگی برای هر دوی شما آسان‌تر خواهد بود اگر وقتی موقع چرت روز کودک است، از کشان‌کشان بردن او به خرید یا حتی گردش‌های مفرح بیرون از خانه خودداری کنید.
 

نباید یک لحظه محکم و قاطع باشید و یک دقیقه بعد در مقابل ناله کردن تسلیم شوید. هر بار همان چیز را بگویید و همان کار را انجام دهید و کوتاه نیایید. چیز دیگری که به اندازهٔ واکنش ثابت به ناله کردن مهم است، توجه به تغییر کودک در تن صدایش است. به عنوان مثال، وقتی کودک تان از صدای طبیعی خودش استفاده می‌کند، بلافاصله به او جواب بدهید تا یاد بگیرد این روشی است که نتیجه می‌دهد نه وقتی که ناله می‌کند یا فریاد می‌کشد. اما فکر نکنید فقط به دلیل اینکه کودک درخواستش را بدون نالیدن گفته است، مجبورید چیز نادرستی را که می‌خواهد به او بدهید، اما نشان دهید که او را درک می‌کنید و قدردان این کارش هستید. به عنوان مثال بگویید: «ممنونمم که ان‌قدر مؤدبانه درخواست کردی که بیشتر بازی کنی، اما به هر حال وقت خوابه».
 

شما می‌خواهید فرزندتان بداند که می‌تواند بدون نالیدن، توجه شما را به خود معطوف کند. بنابراین مطمئن شوید که زمان منظمی از وقت تان را کنار می‌گذارید تا مثلاً با هم داستانی را بخوانید، یک پازل حل کنید یا به هر شکلی که دلخواه تان است تفریح کنید. او را با مهربانی نوازش کنید، خیلی زیاد در آغوش تان بگیرید و هنگامی که خوب رفتار می‌کند، از او تعریف و تحسینش کنید.
 

کودکان نوپا مهارت‌های ارتباطی اندکی دارند، بنابراین تقریباً هر چیزی از نبودن اسباب‌بازی‌های کافی روی زمین، وجود بچه‌های زیاد در یک اتاق یا حتی آب زیاد در لیوانشان می‌تواند جرقه‌ٔ نالیدن آنها را بزند. گاهی اوقات بهترین گزینهٔ شما این است که حتی قبل از شروع ناله کردن آمادهٔ تغییر جهت توجه کودکتان و منحرف کردن ذهنش به شکلی دیگر باشید.
 

تحت هر شرایطی خونسردی خود را حفظ کنید. خشمگین نشوید و کوتاه نیایید، حتی اگر تسلیم شدن در این لحظه شما را از شنیدن ناله‌های آزاردهندهٔ کودک خلاص کند، چون با عصبانی یا تسلیم شدن، فقط در طولانی مدت با شنیدن ناله‌های بیشتر، تاوان آن را پرداخت خواهید کرد و چیزی که شما هرگز نمی‌خواهید کودک نوپایتان یاد بگیرد این است که نالیدن راه خوبی برای به رسیدن به خواسته‌هایش است.

منبع : سایت مادرشو