عادت پریدن کودک میان حرف دیگران، علل و درمان آن

فرزند دو سالهٔ شما فکر می‌کند که جهان و هر چیزی که در آن است، از جمله پدر و مادرش برای خدمت به اوست که وجود دارند. نه تنها این فکر را می‌کند، بلکه حافظهٔ کوتاه‌مدت او نیز هنوز خوب رشد نکرده است و به معنای آن است که میل کودک شما به اینکه چیزی را همین الان بگوید، قبل از اینکه فراموشش کند، واقعاً زمینه‌ای فیزیولوژیکی دارد. بنابراین، اساساً مفهوم «حرف کسی را قطع کردن» برای یک کودک نوپا بی‌معنی است. او نمی‌تواند درک کند که افراد و فعالیت‌های دیگری وجود دارند که گاهی اوقات نیازمند توجه شما هستند یا علاقهٔ شما را برمی‌انگیزند. این چشم‌انداز کودک از جهان همچنین به این معناست که هر آنچه که توجه شما را از او دور می‌کند، برای مثال، یک تماس تلفنی، ذاتاً برایش تهدیدآمیز است.

اینکه فرزندتان هر وقت که شما با دوستان تان صحبت می‌کنید یا وقتی دارید وقت ملاقاتی با کسی می‌گذارید، با بی‌خیالی به میان صحبت تان بدود، کمی اعصاب‌خردکن است اما اگر زاویهٔ دید، ذهن و جهان‌بینی او را در نظر بگیرید، متوجه خواهید شد که او به عمد تلاش نمی‌کند که شما را دیوانه کند. وقتی فرزندتان به سه یا چهار سالگی برسد، کم‌کم درک می‌کند که معنای قطع کردن صحبت و معنای درخواست «عزیزم لطفاً وسط صحبتم نپر» چیست، و حافظهٔ کوتاه‌مدتش به اندازه‌ای رشد خواهد یافت که بتواند فکرش و حرفش در خاطر نگه دارد، البته و حداقل، برای چند دقیقه!
 

در این سن، بهترین راهکار موجود این است که تعداد موقعیت‌هایی که فرزندتان احتمال پاره کردن رشتهٔ صحبت‌ها را دارد کاهش دهید و هر زمان که گفت‌وگویی را قطع کرد، توجه او را به چیز دیگری منحرف کنید. اما چگونه این کار را بکنید:

محل مناسبی را انتخاب کنید: با این کار می‌توانید کلافگی خود را به حداقل برساند. پس از دوستان خود بخواهید تا در مکان‌هایی با شما ملاقات کنند که کودک تان می‌تواند در حین صحبت بزرگسالان، در آنجا بازی کند. مثلاً پارکی که وسایل بازی مناسب دارد گزینهٔ خوبی است.

به شکل تیمی کار کنید: اگر شما و همسرتان با زوج دیگری که فرزندی دارند ملاقات می‌کنید، راه‌حل خوب این است که دو نفر از بزرگسالان مراقب بچه‌ها باشند، درحالی‌که دو نفر دیگر برای نیم ساعت یا بیشتر با هم صحبت می‌کنند و بعد جاها را با هم عوض کنید. همچنین وقتی می‌خواهید با دوستی دیدار و معاشرت کنید، می‌توانید از یک پرستار بچه یا یکی از نزدیکان تان برای مراقبت از کودک تان چند ساعتی کمک بخواهید.

بخوانید و یادش بدهید: راه مفرحی برای معرفی مفهوم رفتار مؤدبانه این است که کتاب‌های قصه‌ای با این مضمون برای فرزندان تان بخوانید. کودک با شنیدن مثال‌هایی که در این کتاب‌ها موجود است یا خودتان آنها را می‌سازید می‌تواند خیلی چیزها را یاد بگیرد.

تماس‌های تلفنی را مدیریت کنید: به جای اینکه هر بار موبایل تان زنگ می‌زند، با دردسر و دعوا به آن پاسخ دهید، ساده‌ ترین راه‌ حل این است که تلفن زدن و جواب دادن به پیغام‌های تلفنی را به وقتی که کودک تان چرت می‌زند یا بعد از اینکه برای خواب شب به رختخوابش رفته است موکول کنید.

برایش سرگرمی مهیا کنید: یک راه‌حل مؤثر دیگر برای صحبت با همسرتان یا مهمان‌ها و معاشرت با دیگران این است که توجه کودک را به موضوع دیگری که از قبل برنامه‌ ریزی شده است جلب کنید. به عنوان مثال، می‌توانید یک جعبه یا کشو ازاسباب‌بازی‌های ویژه یا وسایل کاردستی یا هنری برای کودک داشته باشید که فقط در طول چنین وقت‌هایی از آنها استفاده می‌شود یا یک تشت را با آب و فنجان‌های پلاستیکی مخصوصی پر کنید تا او بتواند با آنها بازی کند، البته اگر صلاح می‌دانید و بتوانید مراقبش هم باشید.

به او هم یک تلفن پلاستیکی بدهید: به او یک تلفن اسباب‌بازی بدهید که بتواند با یک دوست خیالی صحبت کند یا دعوتش کنید که با گفتن «سلام» در گفت‌وگوی تلفنی شما شرکت کند. اما اگر فرزندتان از نوع خیلی معاشرتی است، از این پیشنهاد آخر عاقلانه و بجا استفاده کنید.

اسباب‌بازی‌ها را دست‌کم نگیرید: اگر کودک شما عادت به پرسه زدن دارد یا ذهنش پرسه‌زن و سرگردان است، آماده گذاشتن یا آوردن همزمان یک پارک بازی پر از اسباب‌بازی‌های جالب و جدید در نزدیکی جایی که محل صحبت کردن شما با دیگران است می‌تواند کمک کند.

هنگام صحبت بغلش کنید: اگر فرزندتان خیلی اهل وول خوردن و جنبیدن نیست یا اگر در حال روحی آرام و سر به راهی قرار دارد، بغل کردن او در حین صحبت‌های تان ممکن است جواب بدهد؛ این کار به کودک اطمینان می‌دهد که حتی زمانی که توجه‌تان به چیز دیگری معطوف است، همچنان برای شما مهم خواهد بود.

رفتار درست را الگوسازی کنید: کودکان نوپا مشتاقانه تقلید می‌کنند، بنابراین با بهره بردن از یک الگوی خوب برای فرزندتان از این توصیه استفاده کنید. اگر شما و همسرتان معمولاً حرف یکدیگر را قطع می‌کنید، روی ترک این عادت کار کنید. همچنین، تلاش کنید وقتی فرزندتان با شما صحبت می‌کند، حرفش را قطع نکنید. هر زمان که فراموش کردید و صحبت او یا هر کس دیگری را قطع کردید، جلوی خودتان را بگیرید و بگویید: «معذرت می‌خوام. من حرفت رو قطع کردم و این کار درستی نیست، ادامه بده عزیزم». با کمی شانس، فرزندتان نه تنها رفتارهای خوب شما، بلکه راحتی شما در پذیرش اشتباه خود را نیز یاد خواهد گرفت.

مراقب صحبت‌های خود باشید: شما کار خود در آینده را نیز ساده‌ تر خواهید اگر او اغلب در حین صحبت‌ها، عبارات «معذرت می‌خوام»، «لطفاً»، «ممنونم»، «خواهش می‌کنم» و «ببخشید»، را از شما بشنود. اگرچه او هنوز نمی‌تواند قاعدهٔ پشت این آداب رفتاری را به صورت کلمات بیان کند، اما آن را درک می‌کند، زیرا کم‌ کم می‌بیند که بودن در کنار افرادی که از این آداب و عبارات استفاده می‌کنند چقدر خوشایند است.

پشتکار داشته باشید: گاهی اوقات ممکن است احساس دلسردی کنید. مثلاً درحالی‌که گفت‌ وگوی گرم و پرشوری با یک دوست خوب دارید، کودک نوپای تان برای چهارمین بار به میان صحبت تان می‌دود یا وقتی شما در تلاش برای به نتیجه رساندن یک تماس تلفنی مهم هستید، او کامیون اسباب‌بازی را جلوی صورت تان تکان می‌دهد، اما تسلیم نشوید. برای شما و فرزندتان هر دو مهم است که او ظرافت‌ها و آداب اجتماعی پایه‌ای را یاد بگیرد و این اتفاق، یک‌شبه نخواهد افتاد. شرکت کردن در گفت‌وگویی مؤدبانه و محترمانه گام مهمی در جهت تبدیل شدن به یک انسان اجتماعی است. به علاوه، اگر عادت او به قطع صحبت‌ها را مهار نکنید، قدرت تمرکز شما در نهایت آن‌قدر تکه‌ تکه خواهد شد که دیگر نمی‌توانید فکری را تمام کنید، خواه او فکرتان را قطع کند و خواه نکند.

منبع: سایت مادرشو