مدیریت دردها و ناراحتی های جسمی (بخش دوم)

تحقیقات آزمایشی نشان می دهند که اگر افراد توجه خود را از درد منحرف کنند، درد کمتری را گزارش می دهند ( کودر، موگیل، و با شنل، ۲۰۰۳). حواسپرتی می تواند شکل های متعددی بگیرد، از ورزش کردن تا غرق شدن در کتاب یا فیلمی خوب. تصور کنید پای شما جراحت برداشته و در قسمت اورژانس منتظر دیدن دکتر هستید می توانید با تمرکز کردن روی جزئیات محیط، حواس خود را پرت کنید. می توانید سرامیک های کف یا موهای پشت انگشت خود را بشمارید. در مورد کودکان، بازی های ویدیویی، درد و ناراحتی ناشی از عوارض جانبی شیمی درمانی را کاهش می دهد.
 

 در سال ۱۸۴۲، دبلیو. اس. وارد پزشک ساکن لندن پای یک مرد را با استفاده از بی حسی نسبتأ عجیبی قطع کرد: هیپنوتیزم. طبق گزارش ها، این مرد متحمل هیچ ناراحتی نشد. چند سال بعد، عمل های جراحی تحت هیپنوتیزم به طور عادی در درمانگاه او اجرا می شدند. این روزها از هیپنوتیزم برای کاهش دادن درد مزمن و به عنوان بی حسی در دندانپزشکی، زایمان، و حتی در انواع جراحی، استفاده می شود.
 
پژوهشگران درباره نحوه ای که هیپنوتیزم مؤثر واقع می شود و اینکه اصلا چیست، کماکان جر و بحث می کنند. یک دیدگاه برجسته این است که هیپنوتیزم نوعی حالت خلسه یا حالت دگرگون آگاهی است که طی آن فرد بسیار تلقین پذیر می شود. روان شناسان دیگر این دیدگاه را رد می کنند که هیپنوتیزم هرگونه حالت خاص آگاهی یا «خلسه» را شامل می شود. به نظر آنها، هیپنوتیزم برحسب پویش های بین هیپنوتیست و آزمودنی بهتر درک می شود. اینکه افراد با اختیار کردن نقش آزمودنی هیپنوتیک خوب، از روی محبت از دستورالعمل های هیپنوتیست پیروی می کنند ( کرش، ۱۹۹۴).
 
به رغم اینکه پژوهشگران درباره ماهیت هیپنوتیزم اختلاف نظر دارند، اما از این روش وسیعا استفاده می شود تا به افراد کمک کنند با درد آزارنده بهتر کنار بیایند. با اینکه هیپنوتیزم ممکن است در درمان کردن درد منافع شفابخشی داشته باشد، اما باید از آن فقط به عنوان ضمیمه درمان و نه جایگزینی برای درمان های متداول استفاده کرد.
 

 وقتی که درد می کشیم، اغلب ناآرام هستیم. منقبض کردن عضلات به خودی خود ناراحت کننده است، سیستم عصبی سمپاتیک را برانگیخته کرده و توجه ما را بر درد متمرکز می کند. آرمیدگی، این الگوهای رفتار خود شکن را بی اثر می کند. برخی از روش های روان شناختی آرمیدگی بر شل کردن گروه های عضلانی تمرکز دارند. برخی تمرین های تنفس را در بر دارند و برخی دیگر از تصویر سازی ذهنی آرامش بخش استفاده می کنند. این تصویر سازی ذهنی، توجه فرد را منحرف کرده و احساس آرمیدگی را عمیق می کند. برای اینکه به افراد کمک شود تا گروه های عضلانی تنیده در طول دوره های درد را شل کنند، از آموزش بازخورد زیستی نیز استفاده شده است. از بازخورد زیستی برای درمان کردن انواع درد، از جمله سردرد، کمر درد و درد آرواره به نحو مؤثری استفاده شده است ( کاچل، ۲۰۰۱؛ هولروید، ۲۰۰۲).
 

کنترل کردن افکار، مهارت کنار آمدن مهمی برای پرداختن به درد مستمر است (نولند، ۲۰۰۳). بیمارانی که درد می کشند و افکار بدبینانه ای دارند، نظیر اینکه معتقدند درد آنها هرگز تمامی ندارد، در مقایسه با آنهایی که نگرش خوشبینانه ای دارند، با درد به نحو نامطلوب تری کنار می آیند. به طور کلی، داشتن احساس کنترل - برداشت کردن خود به صورت فردی که نقش فعالی در مدیریت درد دارد نه اینکه قربانی عاجز و درمانده ای است- توانایی کنار آمدن با درد را افزایش می دهد (جنسن و کارولی، ۱۹۹۱).
 

علاج های ساده ای مانند قرار دادن کیسه یخ روی ناحیه جراحت دیده یا مالیدن آن به تسکین درد کمک می کند. چرا؟ یک پاسخ احتمالی در نظریه دروازه ای درد قرار دارد که ملزاک آن را مطرح کرد. طبق این دیدگاه، مکانیزم دروازه ای در نخاع شوکی باز و بسته می شود و به پیام های درد اجازه می دهد تا وارد مغز شوند یا از آنها جلوگیری می کند.
 
توجه داشته باشید که «دروازه» واقعا یک ساختار مادی در نخاع شوکی نیست بلکه نمایشی از فعالیت سیستم عصبی است که به کنترل کردن جریان علایم درد از طریق نخاع شوکی به مغز منجر می شود. استفاده از کیسه یخ یا حتی مالیدن ناحیه جراحت دیده، تحریک را به نخاع شوکی منتقل می کند که می تواند با علایم درد رقابت کند. در نتیجه، از رسیدن علایم درد به مغز جلوگیری می شود.
 
اگر برای مثال در انگشت پای خود احساس درد می کنید، تمام انگشتان پای خود را فشار دهید. در صورتی که در ساق پای خود احساس درد می کنید، ران های خود را بمالید. افراد پیرامون شما شاید در این فکر باشند که چرا این کار را انجام می دهید، اما شما با انجام این کار از رسیدن پیام های درد به مغز جلوگیری می کنید. اما برای درد ناگهانی یا مستمر، صرفا نشانه ها را درمان نکنید - به پزشک مراجعه کنید. درد علامت آن است که اشکالی در بدن وجود دارد که نیازمند توجه پزشکی است.
 

 دکترهای چینی هزاران سال است که سوزن های نازکی را در نقاط خاص بدن فرو می برند و برای تسکین دادن درد آنها را می چرخانند. این روش که تب سوزنی نامیده می شود، علاوه بر درد برای درمان کردن دامنه وسیعی از اختلال ها، از آسم گرفته تا اعتیاد به دارو مورد استفاده قرار گرفته است. با اینکه شواهد برای اثربخشی طب سوزنی مبهم هستند، قوی ترین شواهد، منافع آن را در درمان درد، مانند سردردهای مزمن و تهوع تأیید می کنند. با این حال، برخی از دانشمندان غربی معتقدند که منافع طب سوزنی را می توان با تأثیر دارونما و نه فرو بردن سوزن ها توجیه کرد.

نویسنده: جفری نوید و اسپنسر راتوس