آنچه در مورد میانسالی باید بدانید (بخش اول)

میانسالی دورانی است که انسان به دنبال بررسی ثمرات زندگی خویش است. 
 

ما در طول عمر خود به رشد جسمانی و روانی ادامه می دهیم. این روزها افراد طولانی تر از گذشته عمر می کنند و برای انتخاب کردن سبک زندگی و هویت خود بیشتر از گذشته آزاد هستند. حتی افراد ۵۰ یا ۶۰ ساله هنوز تلاش می کنند تا «خودشان را پیدا کنند» یا شاید خود را «از نو بسازند». بنابراین سازگاری خلاق تر می شود.
 
در قسمت زیر، رشد جسمانی در اوایل بزرگسالی، تقریبا بین ۲۰ تا ۴۰ سالگی، و رشد میانسالی، تقریبا بین ۲۵ تا ۶۵ سالگی را بررسی خواهیم کرد.
 
رشد جسمانی در اوایل بزرگسالی به اوج می رسد. اکثر افراد در این دوره در بالاترین سطح هوشیاری حسی، نیرومندی، زمان واکنش، و قابلیت قلبی - عروقی هستند. هنگامی که وارد میانسالی می شویم، احتمالا مقداری از نیرومندی، هماهنگی، و بنیه خود را که در ۲۰ تا ۳۰ سالگی و ۳۰ تا ۴۰ سالگی داشتیم از دست می دهیم.
 
گرچه وقتی که بالیده می شویم ممکن است مقداری از توانایی های جسمانی خود را از دست بدهیم، سال های بین ۴۰ تا ۶۰ سالگی از لحاظ عملکرد جسمانی به طور معمولی باثبات هستند. ضعف جسمانی تدریجی وجود دارد ولی جزئی است و فقط در صورتی مایه نگرانی خواهد بود که اصرار داشته باشیم که با جوانان رقابت کنیم.
 
چون ضعف جسمانی در میانسالی تدریجی است. افرادی که غذاهای مقوی تری می خورند (مثل کاهش مصرف چربی ها و افزایش مصرف میوه جات و سبزیجات) و به طور منظم ورزش می کنند، ممکن است احساس کنند که بهتر از دوران جوانی خود هستند.

یائسگی یا توقف قاعدگی، معمولا در اواخر ۴۰ تا ۵۰ سالگی یا اوایل ۵۰ تا ۶۰ سالگی روی می دهد، اما در سنی که یائسگی روی می دهد، تفاوت های زیادی وجود دارد. یائسگی آخرین مرحله تجربه گسترده تر زن یعنی، مرحله تحول است، که افت کردن ترشح هورمون های استروژن و پروژسترون آن را ایجاد می کند. در مدت یائسگی، تخمک گذاری پایان می یابد و زنان توانایی تولید مثل را از دست می دهند. مقداری افت در بافت پستان و انعطاف پذیری در پوست نیز وجود دارد. در اواخر بزرگسالی، تراکم استخوان نیز کاهش می یابد که به پوکی استخوان منجر می شود.
 
بسیاری از زنان نشانه های ناخوشایندی را در مدت یائسگی تجربه می کنند که گرگرفتگی و بی خوابی از آن جمله هستند. کاهش استروژن می تواند احساس های اضطراب و افسردگی را به همراه داشته باشد، اما به نظر می رسد که زنان به احتمال بیشتر قبل از یائسگی دچار افسردگی شوند، یعنی زمانی که احساس می کنند غرق در ضروریات محیط کار، فرزندپروری و خانه داری شده اند. اغلب زنان بدون مشکل زیاد، دستخوش تغییرات خلق همراه با یائسگی می شوند.
 

چون مردان قاعدگی ندارند، نمی توانند دچار یائسگی شوند. اما مردان کاهش آندروژن یا هورمون جنسی مردانه را تجربه می کنند که معمولا در طول این دوره از زندگی روی می دهد. . تولید تستوسترون در حدود ۴۰ سالگی، به میزان تقریبا ۱ درصد در سال، کاهش می یابد.
 
تأثیرات کاهش تستوسترون می توانند کاهش نیرومندی عضلانی، کاهش سایق جنسی، و فقدان انرژی را در بر داشته باشند. با این حال، کاهش تولید هورمون های جنسی و باروری در مردان تدریجی تر از زنان است. بنابراین اگر مردی در ۷۰ تا ۸۰ سالگی صاحب فرزند شود، تعجب آور نیست. با این حال، پژوهش جدید نشان می دهد که اسپرم در مردان مسن بیشتر از مردان جوانتر مستعد نقایص ژنتیکی است. اسپرم معیوب می تواند به مشکلات باروری، سقط، و حتی نقایص تولد منجر شود. بسیاری از مردان در ۵۰ تا ۶۰ سالگی و ۶۰ تا ۷۰ سالگی، مشکلاتی را در رسیدن به نعوظ و حفظ کردن آن تجربه می کنند که بیانگر مشکلات مربوط به گردش خون است و ممکن است با کاهش تولید تستوسترون ارتباط داشته یا نداشته باشد.
 
اما عملکرد جنسی فقط یک قسمت از ماجراست. هنگامی که پیر می شویم، تراکم استخوان را از دست می دهیم و قد سه سانتی متر یا بیشتر کوتاه می شود. کاهش تراکم استخوان، مردان و زنان را در معرض خطر پوکی استخوان قرار می دهد. آنها چربی بدن بیشتری کسب می کنند و توده عضلانی را از دست می دهند. پرده گوش و عدسی های چشم ضخیم می شوند که به افت شنوایی و بینایی می انجامد.
برخی از این تغییرات را می توان کند کرد. ورزش به حفظ کشیدگی عضلانی و کنترل کردن بافت چربی کمک می کند. رژیم غذایی سرشار از کلسیم و ویتامین D می تواند در مردان و زنان به محافظت کردن از تراکم استخوان کمک کند. جایگزینی هورمون نیز ممکن است مفید باشد اما بحث انگیز است. با اینکه به نظر می رسد جایگزینی تستوسترون، بنیه، انرژی، و سایق جنسی را تقویت می کند، اما با افزایش خطر سرطان پروستات و بیماری قلبی - عروقی ارتباط دارد.

نویسنده: جفری نوید و اسپنسر راتوس